A canción espantalobos

¿Sabías que...?

No pobo de Rakkest, ao sur de Oslo, en Noruega, un rapaz de trece anos volvía a escola cando se veu atrapado por catro lobos famentos. Walter Ajkrem, que así se chama o infante, sen perdela calma, sacou o seu teléfono móvil e deuselle por poñer a todo volumen un tema da banda norteamericana Megadeth; claramente, cousa que o resto dos europeos nunca demos en imaxinar, aos lobos non lles gusta nada de nada o thrash metal (XD), polo que fuxiron despavoridos. Ao parecer, momentos despois os animais regresaron, pero unha nova ración metaleira foi suficiente para que estes volvesen a desaparecer e o impúber conseguise salvarse.

Polo visto, a Walter lle ensinaron algunha vez que, postos na situación que lle tocou vivir, nunca intentase fuxir do ataque destas peludas bestas, senon que intentara por todolos medios facer que fosen as feras quenes puxeran pés (bueno... patas) en polvorosa.

Por facer cábalas (xa que en ningures vin o título de tan asustadizo tema), eu diría que o chaval fixo soar a seguinte....

O salvaxe

Baladas do Rock 7: do Power Metal

Non sei se a idea é acertada, pero escoitando música namentres estudiaba, cadrou que recopilei esta serie de baladas de grupos deste xénero en concreto que concretamente (vaga a redundancia) estou a escoitar nestes últimos días. Espero que vos guste.

Por unha banda:

"A Tale That Wasn't Right" de Helloween


"Dreams Come True" de Hammerfall


"Land Of Eternity" de Firewind


-------------------------------------------------------------------------
Por outra banda...

"Trail Of Broken Hearts" de Dragonforce


"Lake Of Tears" de Gamma Ray


"Words Of Endeavour" de Freedom Call

O nostálxico

Triloxía "Nihil Novum Sub Sole", parte I: Debate aberto: ¿Hollywood sen ideas?

É unha sensación rara, non sei se a vós vos pasa, unha especie de sentimento de deja vu cada vez que ollo a carteleira recente, un pensamento que raia unha idea na miña cabeza: ¿esto xa o teño visto, non?, polo que a seguinte cuestión é obrigada, e é a principal, ¿está Hollywood sen ideas?.

A Meca do Cine aposta últimamente e máis habitual do que me gustaría personalmente unha saída doáda nos remakes de antigas produccións, co plus da nova tecnoloxía do 3-D, por outra parte, moi desaproveitada hoxe en día, como se estivesen esperando uns anos máis para sacalo adiante, esperando quizabes a que estivera algo máis perfeccionado, pero que, debido a esta crise, sobre todo, intelectual (supoño que financeira tamén), forzara a súa pronta saída, converténdoo nun simple reclamo para os máis incautos.

Pero non todo queda ahí, parece que a asistencia aos cines decaeu e todas aquelas produccións costosas, pero orixinais, xa non teñen cabida para considerarse, ou mesmo arriscarse, a que estas se acaben por converter en rotundos éxitos en taquilla. Remakes, precuelas, secuelas, reboots, slashers, spins-off, blockbusters, e sobre todo nos últimos tempos, adaptacións de videoxogos ou cómics (e máis actualmente transformacións cinematográficas de series de televisión), asiduamente de doáda dixestión; parecen haberlle tomado a dianteira. Todo isto parece haber provocado asimesmo a falsa sospeita da maioría de guionistas hollywoodienses de que calquera idea é válida para sacar adiante, de ahí que aparezan de detrás das tebras dos nosos recordos esquecibles títulos que nadie quere expoñer aquí. Da mesma maneira, se lles dá por pensar que este público borreguil está necesitado de que se adapten aos tempos modernos películas de culto (nalgúns casos adaptación non é a palabra axeitada, maís ben desastre) ou mesmo se plantexen secuelas décadas despois da primeira, se creen franquicias que despois se alargarán ata a extenuación (ou as 7 partes de Saw só me parecen excesivas a min) ou se expliquen (mellor dito, se inventen) as orixes de todolos personaxes (heroes e villanos) que algunha vez visualizamos na gran pantalla.

¿Cal é o futuro que nos agarda? supoñamos... Transformers 8, Piratas del Caribe 15: otra vez en el fin del mundo, Ace Ventura: El Origen, E.T. 2: El Retorno... deixemos de supoñer, é demasiado doloroso...

Con todo isto, sempre hai marxe para a esperanza, e aínda que das 50 últimas películas que vin, apenas 4 ou 5 as recordarei o tempo suficiente como para convertelas en recomendacións de peso, podería ser peor, a proporción podía ser 0/50.

¿Vos que opinades?

O suntuoso

Concerto IN FLAMES+Noctiferia

A verdade é que non creo que se me dea moi ben (para nada) facer unha crónica dun concerto, non entendo de acústica, de postas en escea, nin ostias... polo que eu o único que fago é referir aquí o que a min me pareceu o último concerto ao que puiden asistir, e o primeiro que vexo dun grupo internacional.

O pasado 14 de Setembro, un mércores calquera, estaba previsto que actuaran na Sala Capitol de Santiago: In Flames, ocasión inmellorable e oportunidade que non se podía deixar escapar, polo que alá fumos, acompañado (eu só. o Señor da Z estaba impedido por outros menesteres) desta vez dun maior (para que non houbera problemas), cuxo nome permanecerá no anonimato e ao cal me referirei como Sr. Porco ou Sr. Pepe Chancludo indistintamente. (XD)

Por razóns que non relatarei posto que non veñen a conto, chegamos á sala algo avanzado o concerto, coa sala chea eso si, para poder escoitar e visualizar os últimos retazos da actuación de Noctiferia, os teloneros, unha banda eslovena que eu vou a etiquetar de Death Metal, pero que conxugaban este con outros moitos estilos, como testifica o seu penúltimo tema da noite (para nós o primeiro) Samsara, acompañándose duns tambores ao máis puto estilo Soulfly. A última canción do seu setlist foi Mara. A verdade é que só escoitamos dúas cancións, pero que me deixaron bo sabor de boca xa que pareceume un grupo a seguir (NOTA: para os fans do Death claro... XD)

Agora si, xa dadas as 9 e cuarto, apareceron en escea a banda de Gotemburgo (Suecia) ao completo, coas súas novas incorporacións, focos e haces de luces a tono, sábana (ou o que sexa) pintada coa criatura da caratula do seu último traballo, "Sounds Of A Playground Fading" (vou a pasar de facer unha crítica do mesmo ou da recente traxectoria da banda... XD), o cal viñan a presentarnos.

Para gran sorpresa miña, posto que supoñendo que son un grupo capaz de encher recintos ben máis grandes que a sala compostelana os jichiños estiveron moi cercanos e moi simpáticos; o idioma non foi unha barreira para entender os continuos chistes e historias que Anders Friden, o máis cachondo deles (mental, que non físicamente... XD), relataba case entre canción e canción: se dabamos máis caña que os portugueses (onde tocaran a noite anterior), que chegaran a Galiza e flipaban coa nosa gastronomía... etc etc etc

Como era de esperar, comezaron o concerto coa intro de arranque do disco que presentaban... Sounds Of A Playground Fading soaba así...

... seguido do single presentación do mesmo, Deliver Us...

... All For Me...

... Trigger...

... Alias, Swim, The Hive...
... The Quiet Place...

... Where The Dead Chips Dwell, Fear Is The Weakness...
... Come Clarity...

... Only For The Weak, himno do grupo, co que ven se pode ver que foi o cumio do extasis desa noite, e para que engañarnos, o momento que o Sr. Porco e eu estabamos esperando, como se pode ver no meu video...

... pero iso non foi todo, o cachondo (mental) do Anders se lle dá por preguntar antes de comenzar o tema se alguén do público ten unha cámara de vídeo para poder grabar aos seus compañeiros dandoo todo, polo que un chaval, ao cal nos referiremos como 'El Tio de Rojo', o rapaz coa maior sorte do mundo, ofrece a súa, pero recibe a cambio a oportunidade de subir ao escenarios e ser él mesmo quen grabe ao público; todo isto con outras sorpresas adicionais... XD

[Concerto de Metal: perspectiva do cantante da correspondente banda]

... os temas seguían a correr para disfrute de todos, Delight And Angers, Cloud Connected...

... The Mirror's Truth e Take This Life deron remate á actuación.

Non sei que máis comentar a verdade, foi espectacular, só tedes que ver a perspectiva que ten un cantante nun concerto destes, a cal é imperdible, para facervos unha mínima idea do ben que se pasa nestes eventos...

O metaleiro

Discos Imprescindibles XIII*

*Adicado a Jose

Warcry - "Alea Jacta Est" (2004)

Tamén existe o bo heavy metal en castelán.

---------------------------------------------------------------

Leo/037 - "Títere Con Cabeza" (2009)

Interesante proxecto en solitario deste enorme cantante.


---------------------------------------------------------------

Zenobia - "Alma De Fuego" (2009)

Un gran descubrimento.

O eximio

Sei o que vistes o último venres... (porque eu tamén fun) HOXE: Colombiana

¡¡Atención, normalmente estes artigos poden conter detalles sobre a trama!! ¡¡Este non!!

Nadie se recorda como foi o primeiro "Sei o que vistes..." nos comezos deste blog que orixinou tan fastuosa sección (non dubidedes en visitalo xa que foi tan curto como intenso e ilustrativo: http://osenhordaxe.blogspot.com/2009/11/sei-o-que-vistes-o-ultimo-venres-porque.html) e para facer unha especie de tributo ao mesmo, esta "crítica" será lixeira.

AVISO A NAVEGANTES: esto non é unha crítica, é únicamente un exercicio de destripe dunha película para o simple disfrute e despliegue da tolemia do escritor.

O alto grao de flipalladas e sen sentidos desta película é tal que calqueira persoa con máis de dous dedos de fronte pode acabar intentando deixarse invidente a si mesmo. Se esta acostuma a ser xenerosa os seus acompañantes atópanse en perigo de correr a mesma sorte.

O preguiceiro

Sei o que vistes o último venres... (porque eu tamén fun) HOXE: Destino Final 5

Comezarei cunha curiosidade desta... película (XD): comezou sendo un guión descartado (¿non se o cheiraban daquelas?) para un capítulo de 'Expediente X' e acabouse por converter nunha das máis famosas sagas de "terror" dos últimos anos (e supoño rentable, senon é de esperar que se deixara de facer hai tempo)

¡¡Atención, este artigo pode conter detalles sobre a trama!!

Poñámonos en antecedentes: James Wong ('El Único'), o responsable da tamaña aberración 'Dragonball Evolution', foi tamén o director da primeira parte. O éxito taquilleiro supuso unha segunda, a cargo de David R. Ellis ('Serpientes En El Avión') e unha terceira, de novo a cargo de Wong. A esas alturas o baixón de calidade era máis que palpable, ¿pero por que vamos a deixar de explotar o tema?, como se dun pique se tratara o mesmo director da segunda fai unha cuarta, eso si, en 3-D, que dá máis caché: como vos podedes imaxinar, unha secuela aínda máis penosa que as súas predecesoras que a pesares de todo triunfou en taquilla, supoñamos pola novidade visual que incorporaba (esta ten un punto a favor, os créditos iniciais constituían nun repaso ás mortes das tres anteriores). Como nadie é capaz de adiviñar que visionarios pululan polas oficinas de Hollywood, Steven Quale nos trae unha máis, a quinta, eso si, tras vela síntome na necesidade de anunciar que esta si debe de sela última.

A sinapse é a mesma en todas: unha persona (femenina ou masculina) ten unha premonición sobre un accidente ou catástrofe no cal perden a vida él e os seus compañeiros e acompañantes, para que logo a mesma Morte (como ente etéreo e sen aparecer físicamente na pantalla) emprenda unha sanguenta persecución para acabar con todos aqueles que de primeiras se libraran do óbito.

Conclusións: un accidente de avión, un accidente múltiple nunha autopista, un accidente nun parque de atraccións, un accidente nun circuito de carreiras, e agora un derrubamenteo dunha ponte, pero cando unha saga chega ás cinco entregas nada novo pode aportar (a pesares de que nesta intenten darlle unha burda volta de torca, SPOILER agora os jichos poden librarse da Morte se son eles quen quitan a vida a outra persoa FIN SPOILER), o único (e digo o único porque a crítica acaba un par de liñas máis abaixo) que te descubres facendo é esperando a ver cal é a posterior e "rocambolesca" (e a miúdo estúpida) maneira na que facelerá o seguinte dos personaxes (señores guionistas, o mundo está cheo de idiotas, pero nin eles se cren que a xente rebente cando se lles golpea, por moi forte que a ostia sexa).

Curiosidade do filme: os créditos iniciais fan un repaso dos obxectos dos que a Morte se apropiou para acabar coas súas víctimas e os finais mostran directamente moitas desas mesmas mortes

Valoración final: perfecta para ver con amigos e rirse das panochadas que ocurren ao longo do filme.

O mellor: a maneira de por punto e final á saga (SPOILER os a priori superviventes desta entrega atópanse no avión que se estrela na primeira FIN SPOILER), e que esta teña punto e final.

O peor: os personaxes (¿alguén se fixou que non digo nada dos seus actores? XD), o guión, etc etc etc, a historia non, porque non existe tal...

O enérxico

Sei o que vistes o último venres... (porque eu tamén fun) HOXE: Cowboys & Aliens

Parece que estamos a asistir nos últimos meses a un certo regreso á predilección polo tema dos marcianos: sen pensar moito creo recordar recentes estrenos como 'Skyline' ou 'Invasión A La Tierra' ('Independence Day', 'La Guerra de los Mundos' ou 'La Invasión de los Ladrones de Cuerpos' serían exemplos máis antigos), ou mesmo no eido televisivo, o remake da serie dos oitenta 'V' ou a recente 'Falling Skies'; onde hordas de marcianos parecen sentir unha rara atracción polo noso planeta e nas calen adoecen por conquistarnos con gran premura. O que nunca se lles deu por facer aos nosos iracundos veciños estelares foi conquistarnos nalgunha época pasada... ata agora... 'Cowboys & Aliens'

¡¡Atención, este artigo pode conter detalles sobre a trama!!

Do variopinto director (digoo pola diversidade da súa filmografía), Jon Favreau, nos chega esta cinta. ¿Variopinto?, me explico: este director me pasa de facer 'Elf' ou 'Zathura, una aventura espacial' (NOTA DE AUTOR: a Jumanji espacial) a facer as dúas entregas de 'Iron Man' (das cales a segunda xa fora halagada máis dunha vez neste blog). Na que nos atañe, a sinapse reza da seguinte maneira: en 1873, no Vello Oeste, os colonos e os indios enfróntanse nunha batalla salvaxe polo control das terras. Pero cando a Terra se ve amenazada por seres doutro planeta, ambos bandos deberán colaborar para salvala humanidade. No medio desta conxuntura un descoñecido (Daniel Craig) sen recordos do seu pasado, en busca de respostas coa única pista dun raro grillete que posúe nunha das súas bonecas.

Conclusións: a pesares de poder agradecer a tentativa de intentar crear un producto algo orixinal, é ben certo que estas "mezclas" de western e ciencia ficción non soen funcionar, e ahí están algúns casos como 'Wild Wild West' ou 'Jonah Hex', que as pobres son máis ben desechables. Nesta o guión e a historia tampouco axudan demasiado, e para acabar de rematalo tampouco son nada alentadoras as actuacións que o filme contén, con moitas caras coñecidas e algunhas de gran calidade interpretativa (de paso recordo o reparto do cal me esquecin máis atrás... XD): Daniel Craig (que non é mal actor) está correcto, tampouco ten para moito máis o seu papel; Harrison Ford ('El Fugitivo', 'Firewall') conta co único personaxe que ao longo da metraxe mostra algún que outro matiz (pasa do que nos parece un tipo desgraciado, a un tipo duro que se fixo a si mesmo tras moitas batallas pero que non deixa de ter a súa parte bondadosa); Sam Rockwell ('Moon', 'Confesiones de una Mente Peligrosa') está terriblemente desaproveitado; Olivia Willde ('Los Próximos Tres Días', 'Año Uno'), bue... a pobre non pasa dunha simple "cara bonita" cunha actuación desaborida e un personaxe que non parece pintar moito na indolente trama (SPOILER CUTRE os marcianos veñen por ouro, vale, pero ¿para que?, ¿para que o queren?, ¿por qué é tan importante para eles? FIN SPOILER CUTRE).

O ritmo apático e "tibio" desta crítica débese principalmente á ausencia de opinión que esta me provocou ao sair do cine, o bo de Jon me tiña no bote tras 'Iron Man 2' pero agora, a pesares de intentalo, non podo evitar sentirme decepcionado.

Valoración final: ¿entretida?, si; ¿desaproveitada?, tamén.

O mellor: Harrison Ford, no banal intento de salvalos mobles da película.

O peor: Olivia Willde (descoñezo a carreira desta muller pero nesta é horrible, a interpretación digo, ela está tremenda... XD)

O torpe

Discos imprescindibles XII*

*Adicado ao Sr. Pepe Chancludo

In Flames - "Clayman" (1999)

In Flames en estado puro.

---------------------------------------------------------------

Children Of Bodom - "Something Wild" (1997)

Cando Bodom soaba a Bodom.


---------------------------------------------------------------

Dark Tranquillity - "Damage Done" (2000)

Un dos grandes exponentes do Death Metal Melódico.

O probo

Sei o que vistes o último venres... (porque eu tamén fun) HOXE: Super 8

¿Quen me ía dicir a min que aos meus anos ía a disfrutar unha película do estilo das que vía canda cativo?, por un momento crin volver a ter 10 anos...

Un exercicio de nostalxia, 'Super 8' (e vaia merda de introducción... XD)

¡¡Atención, este artigo pode conter detalles sobre a trama!!

Spielberg, ala polos oitenta, acostumaba a facer un tipo de películas que encantaban (as mismas que o fixeron famoso), ese cine comercial de calidade, que rebentaba taquillas, e que conseguía encandilar a propios e extranos. Digo 'Tiburón', 'Gremlins', 'Los Goonies', 'Regreso al Futuro', 'E.T., El Extraterrestre', ¿alguén non se está a rememorar a si mesmo embobado diante da caixa tonta?. Neste caso, posto que tampouco o tito Steven é o que era, coa axuda de J.J. Abrams (sobradamente coñecido polas series televisivas de 'Lost' ou 'Alias'; 'Star Trek (2009)', 'Misión Imposible III') nos traen esta película que xa viña precedida dunha gran expectación e que a min especialmente me encantou.

Ano 1979, e esta é a sinapse, nun pequeno pobo de Ohio. Joe Lamb (Joel Courtney) é un rapaz que perde á súa nai nun accidente e que vive co seu pai policía (Kyle Chandler). Comezando o verán, e mentras graba unha película de zombis en Super 8 (certo tipo de cámara e título do filme) cos seus amigos -e sobre todo coa bela Alice Dainard (Elle Fanning)-, Joe observa cómo unha camioneta se estrela contra un tren de mercancías, provocando o seu descarrilamento e un terrible accidente. A partir dese momento cousas extranas e inexplicabels comezan a suceder no pobo...

Conclusións: na miña opinón, nunca crin que se pudera facer hoxe en día, unha peli coma esta: os mozos da actualidade (tal e como vai a crítica parece que teña máis idade da que teño... XD) teñen entres os clásicos preferidos da súa infancia, supoño, películas como 'Blade', 'Duro de Matar' ou mesmo 'American Pie', pero o que a nós nos marcaba, e nos marcou (falo pola xeración do 87 e anterior), era un extraterrestre pequerrecho que estiraba o pescozo, uns peluches que se os mollabas se volvían repoludos e un grupo de amigos que ían na procura dun tesouro perdido. Por este tema esta película seguramente só guste a un grupo moi concreto de espectadores: só aqueles que vixen 'E.T.', e atrevome a descubrilo posto que non é a escea nada importante nin rebela nada da historia, descubriran semellanzas, incluso na banda sonora, nunha na que o rapaz volve á casa nunha bicicleta (unha lúa de fondo e un monigote no cestiño da bici e mallámolo... XD)

Os principais protagonistas desta película son os nenos, relegando aos adultos a un segundo plano, e tamén un dos principais puntos a favor da mesma: o grupo de rapaces son a caña, ademáis de que o fan de marabilla (sobre todo a rapaza, Elle Fanning, prohibido esquecerse do nome...), non paras de rirte coas caralladas que fan, as facianas que poñen e o ben que actúan diante da cámara. Pero, a pesares de que a nostalxia sexa a principal fortaleza do largometraxe, o mesmo adolece dun par de debilidades: a sensación de que a película vai de máis a menos, e algúns puntos do guión que chirrían cousa mala. Do ben que empeza, e do ben que se desenrola, parece como que o tempo se lle botase encima ao director, que pasa de explicar todo sen presas, sen pausas e sen aburrir ao personal a resolvelo todo de maneira demasiado precipitada: o conflicto entre Jackson e Louis (pais de Joe e Alice) que tan grave era, o resolven dun plumazo e de maneira un tanto inxenua; ou a secuencia do final, ATENCIÓN SPOILER cando Joe se enfronta ao monstro, que tolo de todo non dubida en zanparse a todo quisqui, xusto se plantexa todo o que o rapaz lle di cando estaba a punto de facelo anacos, sen haber establecido polo menos antes, algún lazo de unión ou algún vínculo entre eles FIN SPOILER.

É de agradecer ese punto de misterio ou terror (depende da sensibilidade de cada un) a este xénero tan familiar.

Valoración final: de haber salvado estos pequenos reveses, a película podería ser plenamente disfrutable, ¡ollo!, non lle resta un ápice de entretenemento.

O mellor: o grupo de rapaces, e por riba de todos eles, Elle Fanning.

O peor: o malo destas películas que ocultan o "bicho" ata o final, que fai que tan pronto o ves te decepcione o seu aspecto.

O lozano

Sei o que vistes o último venres... (porque eu tamén fun) HOXE: El Origen Del Planeta De Los Simios

Chegounos xa hai uns anos, basada nunha novela dun autor francés Pierre Boulle (tamén escritor de 'El puente sobre el río Kwai') e dirixida por Franklin J. Schaffner, 'El Planeta de los Simios': uns astronautas (o bo de Charlton Heston) nunha viaxe espacial vense obrigados a realizar un aterrizaxe forzoso nun planeta a priori desolado, que ao final non o era tanto, posto que unha sociedade de simios intelixentes dominaba á raza humana, á cal esclavizara por salvaxe e incivilizada (¿crítica oculta?, non o sei... XD), convertida en clasicazo do séptimo arte e incluso con nominacións aos Oscar da época incluídas. Anos ha, Tim Burton (que cousa máis rara, sen Depp; eso si, coa que era ou logo pasou a ser a súa muller, Helena Bonham Carter) fixo un remake, que cartos recaudou, pero se estrelou estrepitósamente coa crítica (o cal é normal, pois é moi maliña...). E agora, para tocar as narices dos máis escépticos, visto o percal (despois do éxito da primeira, sucedéronse como catro pelis máis do tema e incluso unha serie para a televisión, a cada cal máis mala), entre os que eu me inclúo, presentan esta precuela... título rebuscado: 'El Origen del Planeta de los Simios'.

¡¡ Atención, este artigo pode conter detalles sobre a trama!!

O filme conta cun director novel á súa fronte, Rupert Wyatt, e cóntanos a historia (sinapse) de como a investigación do científico Will Rodman (James Franco), exercida en primates, na loita do alzheimer, enfermidade que afecta ao seu pai (John Lithgow), e como a raíz da extraordinaria evolución da intelixencia dun dos mesmos, de nome César (Andy Serkis), acabará por desembocar nunha rebelión sen precedentes que a de cambiar a vida na Terra tal é como era coñecida.

O máis notable do reparto é sen dúbida: James Franco ('127 Horas', 'Mi Nombre es Harvey Milk') e Andy Serkis (o famoso Gollum, da triloxía de 'El Señor de los Anillos', ou o 'King Kong' de Peter Jackson) que é caracterizado no papel dun primate, ao cal presta os seus movementos e a súa faciana (bueno, concretamente as súas expresións faciais... Serkis non é moi feito o home, pero tampouco é para chamarlle mono... XD). Son acompañados no filme por: Freida Pinto ('Slumdog Millionaire') ou John Lithgow, así como o encasillado actor que fai de Draco Malfoy na serie fílmica de Harry Potter, como rapaz repelente e cabrón que non tardas nin un suspiro en collerlle manía tan pronto se cruza no teu campo de visionado.

Conclusións: podo entender o malsano interés que hai en Hollywood por rebootear (facer reboots, facer precuelas) todo filme que pillan, pero non que o fagan á lixeira, que o curren, e que nós logo o creamos; pois neste caso ocurriu o que non me esperaba (tendo en conta especialmente que aborrezo a anterior de Burton), para sorpresa de moitísima xente, que se construeu unha película coherente, nun agradecible intento de facelo "realista", ben hilvanado dende o principio ata a fin, sen perderse "polos cerros de Úbeda" nin fliparse. A película comeza ben, segue ben e acaba ben. Unha simpleza nada habitual no cine. E iso deber ser simple e llanamente por obra e graza do seu director (e pola súa destreza trala cámara), Rupper Wyatt, que a pesares da súa corta traxectoria cinematográfica, nos presenta un producto de maiúscula calidade (polo que non facía falla presentarnos e promocionarnos o mesmo soamente por contar cos responsables dos efectos especiais de Avatar e bla bla bla bla). No tema dos actores resalta, nun principio, James Franco, que sempre cumple de sobra como se espera nun bo actor coma él; pero o realmente reseñable é o traballo de Andy Serkis, e como é capaz de remitirnos toda a expresividade de Cesar e moi doadamente as emocións do personaxe que encarna (lin rumores dunha posible nominación aos Oscar para este home, algo que na miña opinión non estaría nada mal, á par de orixinal). Freida Pinto pola súa banda ten un papel totalmente irrelevante, e pouco máis que comentar sobre o resto do plantel. Para rematar direi que a película entreten, emociona e fai cavilar, ¿qué máis se pode pedir?.

Curiosidades: hai varios guiños ás versións anteriores, por exemplo, a aparición dunha estatua da liberdade pola metraxe.

Valoración final: a sorpresa do verán sen dúbida. A 'Origen' deste ano.

O mellor: Andy Serkis, a historia e a forma de narrala en concreto, e a película en xeral.

O peor: e que conste, que por poñer algo, algúns clichés: un papel femenino para endulzar a historia, o típico chupatintas empresario ao que só lle interesa o diñeiro, etc etc.

O modélico

Discos imprescindibles XI*

*Adicado a Natalia

Queen - "Innuendo" (1991)

Considerado por moitos o mellor disco desta mítica banda.

---------------------------------------------------------------

Guns N' Roses - "Appetite For Destruction" (1987)

Unha obra maestra, de principio á fin..


---------------------------------------------------------------

Dio - "Holy Diver" (1983)

Unha peza inolvidable dun inesquezible ser.

O meritorio

Sei o que vistes o último venres... (porque eu tamén fun) HOXE: Capitán América: El Primer Vengador

Si señores, dispóñome a ofrecervos unha crítica dunha nova película de superheroes, ¿que raro, non?.

¡¡Atención, este artigo pode conter detalles sobre a trama!!

Que nadie se engane, os superheroes están de moda, e segue a ser moi rentable facer películas desta temática, polo que o Sr. Hollywood non ten problema ningún en deixar en marcha toda a súa maquinaria. Agora é o turno do Capitán América, o primer vingador e o heroe máis patriótico que debeu de existir endexamáis.
Con maior ou menor acerto vimos vendo case a totalidade do supergrupo dos Vingadores (en críticas e artigos anteriores teño falado deste megaproxecto cinematográfico que se está a preparar), e seguindo a pauta que xa marcara 'Iron Man 2' na forma de facer películas de acción de temática comiqueira (de calidade) chéganos este traballo de Joe Johnston, que tras unha consulta na rede vexo que posue unha filmografía (para o meu gusto) do máis alternante: 'Océanos de Fuego' (me gustou), 'El Hombre Lobo (The Wolf Man)' (non me gustou), 'Parque Jurásico II' e 'Jumanji' (pezas inolvidables da miña infancia/adolescencia), etc.
O máis salientable do reparto pode ser: Chris Evans ('Push', 'Dueños de la Calle', 'Los 4 Fantásticos'), para o que non é nada novo facer de heroe mazas e guaperas, Hugo Weaving (a triloxía de 'Matrix', a triloxía de 'El Señor de los Anillos') como malo malísimo, Tommy Lee Jones ('No Es País Para Viejos', 'Men In Black', 'Space Cowboys'), entre outros...
A sinapse e a historia máis ou menos acertada deste personaxe reza así: Nado durante a Gran Depresión, Steve Rogers creceu como un rapaz enclenque nunha familia pobre. Horrorizado polas noticias que chegaban de Europa sobre os nazis, decideu enrolarse no exército; sen embargo, debido á súa precaria saúde, foi rechazado unha e outra vez. Abrandado polas súas súplicas, o xeneral Chester Phillips ofrécelle a oportunidade de tomar parte nun experimento especial, a "Operación Renacemento". Logo de administrarlle o “Suero Super-Soldado” e bombardealo con “vita-raios”, o corpo de Steve faise perfecto. Posteriormente, é sometido a un intensivo programa de entrenamento físico e táctico. Tres meses despois, recibe a súa primeira misión como Capitán América. Armado cun escudo indestructible e coa súa intelixencia para a batalla, o Capitán América emprende a guerra contra o mal, como centinela da liberdade e como líder dos Vingadores.
Conclusións: como xa dixen, case todolos integrantes deste grupo tiveron o seu propio filme-presentación (por decilo dalgunha maneira) destacando sobre o resto, e como xa dixen, 'Iron Man 2'. Primeiro comezou con meros guiños ou referencias circunstanciais aos mesmos, pasou na recente 'Thor' e mesmo nesta aparecen de novo, pero o feito de que esta en concreto estea ambientada durante a II Guerra Mundial fai que se deba realizar lazos de unión entre esta historia e a que queren estrenar creo que para o 2012. Ahí entra polo tanto o personaxe de Howard Stark (pai de Tony Stark/Iron Man), ou mesmo o cubo cósmico (é necesario haber visto 'Thor' para situarse algo) que codicia Cráneo Rojo (némesis do Capitán América). E é ahí mesmo onde se atopa, para min, o principal problema deste filme: a diferencia das adaptacións anteriores, a do Capitán América non se nos presenta como unha explicación única e exclusiva da orixe deste superheroe, senon que máis ben se utiliza como alfombra de benvida á futura 'Los Vengadores' (nas anteriores, aparte dos guiños xa mencionados, tralos créditos da mesma aparecía a principal referencia a este supergrupo, despois de haber mostrado a propia historia do superheroe en cuestión).
En canto ao todo o demáis: o humor non cae no chiste doádo (no que si patinaba máis a anterior 'Thor'); as esceas de acción están ben logradas e ademáis son (aínda que pareza o contrario, o seguinte é un dato importante) creíbles para o ollo humano; a historia, a pesares da súa sencillez, mostra unha gran solidez, algo que non se consigue se non hai certo traballo serio xa dende a construcción e redacción do guión; Chris Evans cumple, e Hugo Weaving (coma sempre) saese facendo de malo. Outro punto a favor deste filme: un certo aire "retro" (e non só pola época na que se ambienta) e de historieta (un toque pulp lin nalgunha crítica na internet).
Valoración final: para min, a última mellor película de superheroes do que vai de ano.


O mellor: o personaxe de Steve Rogers e Hugo Weaving como Cráneo Rojo.
O peor: algún escea feita por ordenador que cantaba algo.

O xusto

Sei o que vistes o último venres... (porque eu tamén fun) HOXE: Transformers 3: El Lado Oscuro De La Luna

Vou a comezar entón con esta malsana intención de traervos as críticas das últimas películas que poidemos ver nestos últimos venres, a risco de facerse tedioso, á vista e á lectura.

¡¡Atención, este artigo pode conter detalles sobre a trama!!

Hai cousa dun mes (quizás máis) acudimos aos cines para ver a terceira parte da rentable saga/franquicia dos Transformers, que, ao mesmo que as anteriores, é un filme dirixido por Michael Bay ('La Isla', 'La Roca', 'Armageddon'), director de míticas películas de acción normalmente ateigadas de efectos especiais (eso si, moi logrados... onde hai pasta nótase).
O reparto é (máis ou menos) o mesmo que o das anteriores, cun par de contadas incorporacións e unha soada e polémica baixa: Shia LaBeouf ('Wall Street: El Dinero Nunca Duerme', 'La Conspiración Del Pánico', 'Indiana Jones y El Reino de la Calavera de Cristal'), John Turturro ('Asalto al Tren Pelham 123', 'La Ventana Secreta'), Rosie Huntington-Whiteley (na súa primeira película, sustituíndo á despanpanante e estúpida Megan Fox como moza tonta do protagonista) e outros máis ou menos coñecidos.
A sinapse é a seguinte: os Autobots e os Decepticons vense envoltos nunha perigosa carreira espacial na Terra entre os EE.UU. e Rusia, donde un acontecemento ameaza con provocar unha guerra tan grande que nin os propios Transformers poida que sexan capaces de salvar ao noso planeta. E una vez máis, como case sempre, Sam Witwicky atopase involuntariamente no medio do conflicto.
Conclusións: en resumidas contas, todo o que se poida contar do guión ou da historia da película é totalmente menosprezable; todolos acontecementos anteriores á última hora do filme son un simple pretexto (ou relleno) para a apoteósica loita final (unha vez máis) entre os Autobots e os seus eternos némesis, os Decepticons (vou a supor un mínimo de infancia nos escasos lectores do artigo e que ao menos houbesen ollado aínda que só fose de refilón esta serie animada dos anos oitenta). Logo dunha aceptable primeira parte, pasando polo certo baixón que suposo a segunda (polo que vin, as críticas negativas foron abundantes pero non sei, a min entretívome, aínda que non teño ningún tipo de problema en recoñecer algunha gilipollez da mesma), esta terceira tampouco aporta nada novo, máis ben se queda ao nivel da segunda entrega (ou algo máis abaixo). E é que iso é o malo de Bay. Michael Bay é un director querido e odiado por igual, pero non sei que ten (teremos en conta a longa sombra de Spielberg que sempre se agocha detrás das súas produccións, asi como a inexistencia de reparos deste á hora de soltarlle cheques ao seu protexido Bay) que acaba facendo que as súas películas se vexan. Aos datos me remito, 'Transformers 2: La Venganza de los Caídos' foi para moitos un "truñazo" con maiúsculas, pero aquí vai o tío, e saca unha terceira parte, ¿e que ocorre?, récord de recaudación de novo (sigamos a ter en conta a presenza do tito Spielberg, así como a promoción e o sabroso trailer que deron en sacar). Obviando o humor tonto típico deste director (e máis nesta triloxía), o patriotismo ianqui, as puyas incubertas á anterior actriz Megan Fox (non sei se o sabedes, pero a esta a botaron porque non a aturaba nin dios, e houbo un cruce de declaracións e acusacións que paso de comentar) e a presenza da "actriz", perdón, modelo, Rosie Huntington-Whiteley; que si que a tipa dá gusto vela, pero a pesares de facelo un chisco mellor que a súa predecesora, e falando en plata, está ahí para o que está, para lucir palmito, poñer cara de rapariga sexy-inocentona e pasear curvas (a mellor proba desto é que xa a primeira escena da película logo do prólogo inicial é un primer plano do traseiro da espectacular rubia). Obviando todo isto digo, que a película (si, eu me confeso un borrego seguidor das películas deste tipo, principalmente dos que esperan que volva a facer unha boa peli de acción estilo 'La Roca') logra entreter e moito, que dito sea de paso é o que se pide a todo blockbustter que se precie, principalmente porque nese eido é onde Bay se move como peixe na auga; e as escenas de acción planificadas e grabadas por este tipo son unha pasada (eso si repito, hai pasta detrás...)
Detalle perturbador do filme: na mencionada batalla final, con todo unha cidade derruída, totalmente invadida por robots con sede de sangue, naves, cousas estoupando, fume, coches saltando polos aires, ¿como Carly (o personaxe da modelo/actriz) é capaz de esquivar balas, escombros e explosións cuns tacóns de vértigo?. Eso é un don, chavales. ¿Hembra decir que a súa perfecta e anxelical cara non recibe nin tan sequera un rasguño?
Valoración final: se compensas o que tarda en arrancar pola batalla mastodónica do final estamos ante unha película non demasiado execrable.

O mellor: a escea do edificio, o autobot Bumblebee (o camaro amarillo para os tuneros e entendidos) e os efectos especiais.
O peor: o intento de faltar á nosa intelixencia con tamaños errores e incongruencias de guión, sempre en pos da espectacularidade (cando son perfectamente compatibles).

O cabal

Discos imprescindibles X*

*Adicado a ArreDemo

Nirvana - "Nevermind" (1991)

O referente máis ilustre do sonido Grunge.

---------------------------------------------------------------

Skizoo - "Skizoo" (2005)

Un gran debut dunha pedazo banda por desgraza desaparecida.


---------------------------------------------------------------

Scorpions - "Blackout" (1982)

Recurrentes en calqueira enciclopedia de Rock.

O carismático

Sei o que vistes o último venres... (porque eu tamén fun) HOXE: X-Men: Primera Generación

Non vos extrañedes se en próximos artigos/reseñas de película do Señor da Xe aparecen novas "críticas" de películas sobre superheroes, posto que xa nos estamos a meter no periodo estival, no cal como todos sabemos Hollywood comeza de sacar títulos e títulos por doquier (normalmente de fácil dixestión, aínda que a miúdo, máis do que a veces se pode soportar, se lle cole algún filme moi, moi complicado de tragar); ademáis dos numerosos proxectos que xa están máis que anunciados e promocionados.

¡¡Atención, este artigo pode conter detalles sobre a trama!!

Buscábase dar un soplo de aire fresco á saga da patrulla Xe (non, a pesares do parecido do nome, o dono e autor deste blog non posúe don especial ningún nin ten nada que ver con estes heroes mutantes, bueno algo raro si que é... bueno, é igual... XD) logo da "suposta" diminución de calidade co paso das entregas da triloxía inicial (non sei, a min gustaronme... bueno a 2º menos...) e do tamén "suposto" fiasco do reboot de Lobezno (digo suposto, xa que para os gustos están as cores, aínda que despois os números tiren para un lado ou para o outro), e parece ser que Matthew Vaughn, director e responsable deste cambio, o conseguiu. Aínda que este británico teña poucos títulos cinematográficos no seu haber (a divertida Stardust; Kick-Ass: listo para machacar, que me dixeron que estaba ben; e o bo thriller Layer Cake, así como a que nos ocupa) parece que sabe o que fai e non está de máis seguilo de preto de aquí en adiante.
A sinapse do comezo da saga dos X-Men, conta unha historia secreta que alude aos coñecidos acontecementos mundiais da Guerra Fría. Antes de que os mutantes se mostraran ao mundo, e antes de que cambiaran os seus nomes polos de Profesor X e Magneto, Charles Xavier (James McAvoy) e Erik Lehnsherr (Michael Fassbender) eran dous xoves que descubrían os seus poderes. Non había animadversión algunha entre eles, senon que lles unía unha sincera amizade e decidiron traballar xuntos e crear un grupo de mutantes para evitar o Armagedón nuclear. Foi entón cando unha enorme brecha se abreu entre eles e supuso o comezo da eterna guerra entre a hermandade de Magneto e os X-Men do Profesor X.
Conclusións: aínda que pareza mentira existen películas nas que, a pesares de darse por suposto que o guión será sacrificado en pos da acción palomiteira que máis abunda nas pelis de superheroes, parten do mesmo como unha base sólida para levar a cabo unha película na que, si, os efectos especiais e visuais para disfrute do persoal están a orde do día, pero que non adoleza dunha continua falta de sentido en canto aos feitos nin de, por chamalos dalgunha maneira, "vacíos argumentais". 'El Caballero Oscuro' de Nolan marcou o camiño e esperemos que sigan a aparecer títulos que tomen exemplo e concurran en entretidas e recomendables películas como a que enche este artigo, ten en conta que ademáis persoalmente, e como xa sempre dixen, a un servidor lle gusta ver en "formato real" e na gran pantalla os debuxos e heroes que disfrutaba e admiraba de cativo.
Mención especial para a banda sonora, sobre todo os temas que soan para Magneto e os seus continuos debates internos.
Os primeiros carteis de promoción da película estaban tan mal feitos que todos se esperaban un desastre con esta entrega pero parece ser que non foi así, polo que o Sr. Hollywood non vai deixar de explotar algo que a primeira vista parece rentable e seguramente teñamos máis entregas.

Apuntes frikis: topados por casualidade, e nunca froito da miña experiencia televisiva nin comiqueira, co único fin de facer bulto e encher un pouco esta pobre e torpe crítica:
- Mística pasou a súa infancia en Alemaña e non coñeceu a Xavier.
- A primeira xeración a compoñían outros estudiantes diferentes (agás Bestia que sí que estaba).
- O casco de Magneto creouno Xavier para él mesmo.
- Xavier quedouse paralítico dunha forma absolutamente diferente.
- Moira era xenetista, non axente secreta da CIA.
E máis detalles que na película (en contra da verdadeira historia) se modificaron de maneira non demasiado deleznable.

Valoración final: eu disfruteina moito polo que a recomendo.


O mellor: é raro en pelis deste tipo, pero McAvoy e Fassbender me parece fixeron un gran traballo. O cameo de Hugh Jackman.
O peor: Mística e Bestia (a veces parece un peluche... XD)

O decoroso

30 de Maio: Día de Ronnie James Dio

Aínda está presente...

O eloxiable

Sei o que vistes o último venres... (porque eu tamén fun) HOXE: El Discurso Del Rey

Con 12 nominacións, e gañadora de 4 Oscars: mellor película, mellor actor, mellor director e mellor guión, 'El Discurso del Rey' foi a triunfadora da última gala das famosas estatuillas douradas; e con todo esto non podía ser que cando por fin a película cae na carteleira dos cines que nós visitamos asiduamente faltásemos á cita ou desaproveitáramos a oportunidade de vela.

¡¡Atención, este artigo pode conter detalles sobre a trama!!

Tom Hooper (tras como sempre unha rápida ollada á súa filmografía, director de varios telefilmes e dunha descoñecida 'The Damned United) é o artífice da película que ocupa desta vez o artigo, na cal á cabeza da mesma Colin Firth ('La Última Legión', 'El Retrato de Dorian Gray') e Geoffrey Rush (a longa saga dos piratas do Caribe, incluso a recente 'Piratas del Caribe: en Mareas Misteriosas', 'Munich', 'Frida') encabezan (valga a redundancia) o cartel e o reparto, sendo ao mesmo tempo as principais bazas do disfrute desta largometraxe. Helena Bonham Carter, a muller de Tim Burton (a saga de Harry Potter, 'Alicia en el País de las Maravillas', 'Big Fish' e algunha máis do seu home); Guy Pearce ('La Carretera', 'En Tierra Hostil') ou Timothy Spall (de novo a rentable saga de Harry Potter, 'Appaloosa', 'El Último Gran Mago') como o primer ministro británico, Winston Churchill; completarían o resto do plantel desta historia fílmica.
Historia fílmica que versa do seguinte: trala morte do seu pai Jorge V, e da abdicación do seu irmán maior Eduardo VIII, o duque de York (Colin Firth) convírtese en rei de Gran Bretaña co nome de Jorge VI, co problema da súa tartamudez e co lóxico atranco que esta supón para o exercicio das súas funcións. Isto conlévao a buscar axuda en Lionel Logue (Geoffrey Rush), un logopeda pouco ortodoxo que coas máis "variopintas" técnicas intentará eliminarlle ese defecto ao rei.
Conclusións: comezar dicindo que non sei se esta película é a merecida gañadora dos últimos Oscars, intentando ser obxectivos (posto que non vin, aínda, todalas que se presentaron á susodita edición) e tendo en conta que, unha vez recibido a noticia dos seus recoñecementos un servidor aumentou de forma repentina (e supoño esaxerada) as expectativas formadas ante a mesma. En resumidas contas, o principal problema foi o tempo que me levou meterme de cheo na película, socavando a opinión que poidera formarme sobre a calidade do filme, dito sea de paso, calidade que está máis que presente nos aproximadamente 120 minutos que a mesma dura. A pesares de todo isto, a película non aburre en ningún momento, e seguramente tales argumentos negativos retratados máis arriba se deban máis a algún defecto de burro do escritor desta crítica, xa que unha vez situados, e ben situados, a película é moi entretida e recomendable ata a súa fin. E gran parte da culpa desto último a teñen os seus principais protagonistas, e consecuentemente os papelóns dos seus actores principais: Colin Firth simplemente, sailese (neste punto si que creo, sen haber visto todalas nominadas, que o Oscar é merecidísimo). Geoffrey Rush, como ese "arranxador" de defectos da fala tan rimbombante e simpático, é o punto cómico da cinta (débese ter en conta que o Señor da Xe no prazo dunha semana veu a este mesmo actor en Piratas del Caribe facendo do capitán Barbosa e o contraste é máis que evidente, sumándolle esto valor á crítica... XD). Helena Bonham Carter tampouco se destapa nesta película como unha boa actriz, e o seu papel como de costume non está mal realizado.
Valoración final: a resposta das últimas críticas, van 5 de 10 e non fago máis que reafirmar a calidade das últimas películas presentadas aos Oscars. Moi por encima da mediocridade que abunda normalmente en carteleira.


O mellor: Colin Firth, Geoffrey Rush e algunha escea tronchante de tan extranas técnicas utilizadas por Lionel (véxase, a escea dos tacos... XD).
O peor: as altas expectativas autoimpostas en relación á película, provocando unha mínima sensación de decepción.

O honorable

Discos imprescindibles IX*

*Adicado ao Señor da Z

Muse - "Origin Of Symmetry" (2001)

¿O mellor disco desta banda ata o momento?

---------------------------------------------------------------

Hamlet - "El Inferno" (2000)

Na procura do sonido Hamlet.


---------------------------------------------------------------

Dream Theater - "Systematic Chaos" (2007)

Outra (máis) obra mestra desta gran banda.

O estimable

Sei o que vistes o último venres... (porque eu tamén fun) HOXE: Piratas Del Caribe: En Mareas Misteriosas

Ou 'Piratas del Caribe 4' para os máis remilgados, ou para os que non sepan xa as secuelas que van alá desta rentable saga (para estes tamén lles digo que un par delas máis aínda as vai haber...XD)

¡¡Atención, este artigo pode conter detalles sobre a trama!!

Unha vez rematada a triloxía de Gore Verbinski (o director das tres primeiras partes), a franquicia dos piratas continúa adiante da man, esta vez, de Rob Marshall, director ao mesmo tempo da recente 'Nine', ou das anteriores (e coñecidas) 'Chicago' e 'Memorias de una Geisha', e digo continúa, xa que a continuación desta xa está máis que asegurada (de feito creo que xa está ata anunciada dende incluso antes que esta fora proxectada) e non rechacemos vindeiras corolario desta cuarta.
Eliminamos a Keira Knightley e a Orlando Bloom; mantendo ao imprescindible Johnny Depp ('The Tourist', 'Alicia en el Páis de las Maravillas'), no seu inherente papel do aloucado pirata e capitán Jack Sparrow, ou a Geoffrey Rush ('El Discurso del Rey', 'Munich'), no seu alter ego do capitán Héctor Barbosa; engadindo nesta a Penélope Cruz ('Nine', 'Los Abrazos Rotos'), como unha antiga conquista de Sparrow, e a Ian McShane ('Expediente 39', a serie de 'Los Pilares de la Tierra'), consumado como villano da película, o temible e temido Barbanegra. Seguindo estos pasos completamos o notable reparto.
A sinapse intenta máis ou menos seguir onde se quedou na anterior largometraxe da serie (digo máis ou menos xa que aínda que se seguen os acontecementos da precedente, dalgunha maneira preténdese enfocar o producto noutra dirección), co capitán Sparrow na procura da lexendaria Fonte da Xuventude, cruzándose no seu camiño a fatal Angélica e o renombrado Barbanegra.
Conclusións: primeiramente comentar que o meu inicial escepticismo hacia este título foi finalmente medianamente (sexamos benévolos, máis que medianamente) derrubado; esa rara aficción da meca do cine de explotar ata a saciedade os títulos máis rentables que cruzan o charco, asi como a presencia no filme da "nosa" Pe, eran as principais culpables. En canto ao primeiro, haberá que se ir acostumando (a pesares de que é ben certo que o tema xa está algo "estirao" de máis e xa comeza a frouxear a película é moi entretida e recomendable); en canto ao segundo, pois bueno, Penélope Cruz non desentona nada nesta aventura (sintoo, pero queda claro que non son fan da "nosa actriz máis internacional").
As principais bazas de 'Piratas del Caribe 4' veñen de parte de dúas das caras principais do reparto, Johnny Depp (este si é o papel que lle ven ben, con todos esos xestos que caracterizan a Sparrow tan seus) e de Geoffrey Rush (a volta de torca ao personaxe de Barbosa ao principio da peli é do mellor da mesma); fastidiando un pouco o pastel Ian McShane como Barbanegra; presentado como o pirata ao que temen todolos piratas, terriblemente despiadado e malvado; cousa que só demostra nun par de ocasións, no resto das veces non dá o pego como ese personaxe tan condenadamente pérfido. Tamén hai que mencionar que todo este universo de Piratas del Caribe se segue a facer peli a peli máis fantástico (este adxectivo pode facer mención, ou non, á calidade); tiñamos esqueletos, maldicións, o kraken, a Davy Jones (encargado de transportar ao inframundo as almas dos afogados), criaturas mariñas antropomorfas; engadamos agora, a Fonte da Xuventude (que otorga anos de vida a costa de roubarllos a outro), belas e malignas sereas, etc etc etc; cousa que pode gustar a moitos pero deixar de facelo a outros tantos.
Valoración final: repetindo o de máis arriba, película moi entretida e recomendable.


O mellor: a popular banda sonora e o personaxe de Barbosa e Sparrow (seña de identidade da saga).
O peor: certos síntomas de esgotamento.

O digno

Día das Letras Galegas

¡¡FELIZ DÍA DAS LETRAS GALEGAS A TODOLOS GALEGOS ORGULLOSOS DE SELO!!

"Se aínda somos galegos é por obra e gracia do idioma"
Alfonso Daniel Manuel Rodríguez Castelao

O omnisapiente