"Yesterday" é unha canción coñecidísima do grupo británico The Beatles, grabada en 1965. Segundo o Libro Ginness dos Récords, a susodita é a canción con máis transmisións na radio en todo o mundo, con máis de 6.000.000 de emisións nos Estados Unidos. Ao mesmo tempo é a canción máis versionada na historia da música popular con máis de 1.600 interpretacións diferentes. A Broadcast Music Incorporated (BMI) afirma que no século XX, o tema foi interpretada cerca de 7 millóns de veces.
Aínda que normalmente se lle atribue a súa autoría a John Lennon e Paul McCartney, McCartney a compuso de maneira independiente. Segundo os seus propios biógrafos, e da banda, compuso a melodía completa nun soño que tivo na casa da sua moza Jane Asher e a súa familia en Londres. Ao despertarse foi rápidamente ao piano, puso en marcha a grabadora de cintas e tocouna. Ata aquí a versión oficial.
O ex-colaborador do conxunto, Tony Sheridan, aporta novas informacións a tal reveladora epifanía informando dun paso previo, certa parada realmente importante. "En el piso de su entonces novia, Jane Asher, Paul McCartney soñó una noche de 1964 la melodía del siglo. A la mañana, cuando estaba sentado en el baño, la cantó en voz baja".
¡Si señor!, ¡Paul McCartney compuso "Yesterday" mentres estaba no excusado!.
Segundo Sheridan, foi o propio Paul quen lle contou fai anos esta versión dos feitos, e añade:
"En su versión original, 'Yesterday' llevaba como título 'Scrambled Eggs' ('Huevos Revueltos'), porque la chica de McCartney se encontraba preparando en ese momento el desayuno". "No obstante, el tema fue finalmente cambiado a como es conocido hoy en día pues se prestaba más para las rimas", añadiu.
Logo desta anécdota canto menos curiosa, vos deixo que disfrutedes de tan (¿escatolóxica?) pracenteira melodía.
A miña intención non é ser pretencioso, nin sensacionalista nin nada polo estilo, nin tampouco fun quen de corroborar as informacións que relatarei a continuación (seguramente sexan rumores sen aclarar ou incógnitas históricas, ou mesmo sexan falsedades de calquera índole), simplemente me pareceu curioso, polo que me apeteceu compartilo con vós.
Cleopatra VII
A lendaria raiña de Exipto tivo unha accidentada vida amorosa, a cal comezou cun incesto: o primeiro marido da mesma foi Ptolomeo XIV Dionisio, o seu irmán.
Walt Disney
Comulgaba co ideario da extrema dereita, era racista, antisemita e sexista. Consideraba que todolos movementos laborais eran de orixe comunista e se servía de medios gangsteriles para controlalos.
Charles Darwin
Aínda que moitas das evidencias se ocultaron, sábese que o autor de El origen de las especies padecía a enfermedade mental coñecida como trastorno obsesivo-compulsivo, caracterizada por ideas recurrentes e terribles que non poden controlarse, e conductas repetitivas e absurdas que o individuo non pode deixar de facer.
Isabel I de Inglaterra
A raiña de Inglaterra era unha muller de trato rudo e groseiro, escupía nas vestimentas dos cabaleiros cando non lle resultaba agradables, golpeaba ás damas da súa corte, bebía cervexa no almorzo e, cando comezou a envellecer, destruiu todolos espellos do palacio para que non lle revelaran os estragos do tempo.
Karl Marx
Un dos máis feroces críticos da burguesía e a explotación do proletariado, embarazou á súa sirventa, Helene Demuth, con quen tivo un fillo. Pediulle ao seu amigo e colega Friedrich Engles que asumira a paternidade deste.
Napoleón Bonaparte
Aínda que o seu trato podía ser amable e encantador, era impío cos seus inimigos. Por non alimentar a 3.000 prisoneiros turcos en Jaffa, prefireu executalos. Tiña nulas consideracións cos seus propios homes cando caían enfermos.
Como realmente esta serie de artigos foi concebida coma unha triloxía de cousas (realmente hobbyes do Sr. da Xe) que parecían non mostrarnos nada novo baixo o Sol (descubro inútilmente o significado do título) nunha serie de considerables e animosos debates; me dispoño a cerrala con maior ou menor acerto e decoro, coa obrigada seguinte cuestión, a cal é ao mesmo tempo a principal, ¿está o blog do Señor da Xe nas últimas?.
Recapitulando rápidamente, e recordando emocionado a orixe desta aventura cibernética, anhelando aqueles entusiasmados comezos nos que ata catro blogueiros (sempre no recordo o desaparecido, no ciberespazo soamente, Il Signore S) se esforzaban por traer á xente novos, interesantes e orixinais, ¿por que non?, artigos; sempre acompañado dos altibaixos (referentes á elaboración de material novo) propios da preguiza dominante no editor, pensador e responsable deste blog (eu), con, sexamos xenerosos, 10 seguidores en maior ou menor medida asiduos, ata chegar ao recente "stand by" intelectual (¿por que non? de novo) e creativo, no cal apenas conservamos 3 comentaristas. Que quede claro, esto non é unha obligación, no caso de que o número de comentarios baixen e queiramos buscar culpables, non temos máis que mirarnos a nós mesmos.
Non sei, a pesares de que esta terceira parte fose concebida para animar aquel receso ou cese de artigos publicados nun momento dado, e que pareza recuperada a ansia de antes neste administrador polos últimos títulos sacados á luz, e que quizais fosen demasiadas ambiciosas as miñas propias pretensións en canto a este sitio web (ben é certo que se un non se dá a coñecer malamente imos, aínda que tamén é verídico que houbo xente que entrou a comentar unha vez e non volveu, polo que seguramente o producto non haxa sido da suficiente calidade; bueno, me perdo...), ¿pode o Señor da Xe ser de novo un espazo, polo menos, máis visitado e comentado?, ¿vale a pena que a miña persoa intente aparecer máis a miudo con novos artigos?.
Ao parecer nos campos de Namibia, nazón situada no noroeste de África (bah, xa sei que todos o sabiades, só o quería apuntar) apareceu esta misteriosa esfera metálica, presuntamente proveniente do espazo. As autoridades locais se apresuraron a contactar con expertos da NASA e da Axencia Espacial Europea para analizaren o estrano obxeto.
No blog do Señor da Xe temos máis que clara a explicación (e a orixe) deste misterioso artefacto....
Siiiiiiiii!!!! os guerreiros do espazo nos visitan por fin!!!!!
É unha sensación rara, non sei se a vós vos pasa, unha especie de sentimento de deja vu cada vez que escoito algún grupo novel, un pensamento que raia unha idea na miña cabeza:¿esto xa o teño oído, non?, polo que a seguinte cuestión é obrigada, e é a principal,¿está realmente morto o Rock?
Pasamos prontamente da voráxine de nomes e "artistas" que tal como nace se esquecen nos outros estilos máis comerciais que o que nos ocupa, incluso sen pararse a comentar ese consumismo musical, ese canibalismo musical que parece rodear ao pop, ao rock-pop (polo menos o que se entendo por esto aquí no Estado) ou ao reggaeton (si señores, me digno a nomealo como estilo), esa imperiosa necesidade de escoitar (raiar mellor dito) ata a saciedade un tema, esa canción que está de moda dende hai un par de días, pero que en... cinco minutos o deixará de estar, xa que outro "artista" sacará outra igual, pero "mellor" para lanzarse a incluíla en todolos aspectos da vida da xente que nunca pretendeu escoitala. Pasando realmente deste tema, existe a manida pregunta sobre se este estilo acadou realmente os límites da súa propia inspiración e as cotas de inmortalidade dos grandes clásicos impiden que no mesmo século XXI se creen pezas atemporais.
Pasemos (moito máis lentamente, disfrutemos un pouco) tamén do que este estilo abarcou, ou simbolizou, máis alá do movemento liberatorio e alternativo (cultural, en definitiva) que infundiu (e que sempre desearei haber vivido), centrémonos no Rock (e no Heavy Metal, e no Thrash, e no Power.........) como estilo musical, centrémonos na orixinalidade das letras, dos sons e das melodías, ¿está realmente todo inventado?.
Botemos a vista atrás por un momento, de forma moi simplista e rauda: EEUU, certas comunidades afroamericanas crean o blues, con toda premura a xente se dá conta de que algo diferente hai nesta nova forma de facer música e creamos o rock & roll, na súa maneira máis pura e limpa, pasan os anos, lle damos potencia e agresividade ao estilo e creamos o Heavy Metal, o aloucamos e lle damos velocidade e temos o Punk, agora incluímos riffs máis pesados e cortantes e o Thrash Metal asombra ao mundo, con épica e guitarras máis veloces disfrutamos do Power Metal, logo se nos dá por seguir experimentado e comezamos a fusionar uns e outros con estilos máis ou menos acertados coma o rap, e aquí se nos empeza a ir un pouco a pinza, ata hoxe, onde todo parece estancarse, nunha era na que idolatramos a aqueles que se asentaron en lexendarios tronos para nunca máis volver a erguerse deles, e na cal buscamos ser os primeiros en descubrir a nova gran banda.
Nun mundo no que a todo nos gusta poñer etiquetas, normalmente sen pararnos a pensar se realmente merecen un ou outro título, acumulamos grupos e grupos que acaban por decepcionar esperando atopar á nova banda máis peligrosa do mundo, como se denominara a uns primeirizos Guns N' Roses; artistas, músicos e cantantes, á procura da mellor voz do negocio, como se deu en denominar a Steven Tyler (Aerosmith) ou excelentes e sempiternas formacións coma os The Who ou Led Zeppelin.
Dende a máis sagrada e autodestructiva esixencia instaurada polos amantes rockeiros, superando a tendencia á futilidade de culturas musicais máis poperas, ¿hai cabida para a esperanza?, é certo tamén que actualmente existen moi boas bandas (con grandes, virtuosos e ben formados músicos) e moi bos discos, pero... ¿acabaranse por descubrir a uns novos Maiden?, ¿uns parellos Black Sabbath removerán o planeta de novo?
Vos poño en situación; a semana pasada, en plena preparación para o meu (espero) devandito exame se me ocurriu traervos este tipo de artigo, nun arranque de inspiración febril, para logo comezar un pouco a cuestionarme cal sería a razón pola cal quería publicar algo que sabía (intuía) non ía a ter o éxito esperado; e como a cotío, a mellor solución se atopa diantes das nosas ventas, e a pesares do retraso, aquí vai o meu pequeno homenaxe á figura á que se lle adica (adicou mellor dito) o recente 17 de maio, Día das Letras Galegas; unha homenaxe que desta vez non vou facer eu, senón que ides ser vós os encargados de outorgarllo ao escritor galego Valentín Paz Andrade.
Cando alá atrás se me dera por desenterrar antigos esqueletos que agochaba no meu armario "artístico-literario", e o que é peor, mostrárvolos, chegastes a pedirme que repetira a experiencia, que seguro o facía ben, e bla bla bla; entón, coa cabronería que me caracteriza fago que sexades vós os que vos exprimades o siso e mostredes ao mundo e en primicia no blog do Sr. da Xe as vosas creacións, e como vemos que dende a foto de cabeceira Valentín da a súa aprobación, arranca o concurso poético galego-castelán do Sr. da Xe.
¿Sode capaces de completar unha estrofa se eu vos agrego os primeiros versos?
"As relixións foron creadas polos humanos, para crear un ser malvado e pretender que estabamos sendo manipulados por él para facelo mal, e así non ter que culparnos a nós mesmos"
Errando desorientado polas inescrutables sendas do aburrimento e do non ter que facer, din, case sen querer, cun artigo sobre as creencias máis excéntricas que existen hoxe no mundo, que a continuación paso a resumir e deseguido lle auno o cuestión base deste artigo de opinión.
- O Googlismo ou a igrexa de Google: realmente é unha igrexa de parodia, e hoxe en día non vai máis aló de unha comunidade online, pero o canadiense Matt McPherson aos 20 anos molestouse en demostrar a suposta divinidade de Google (a saber baixo que sustancias): que estaba en todas partes, era inmortal e que tiña máis probas da existencia que case calqueira cousa do mundo.
- O movemento do príncipe Felipe, duque de Edimburgo: na illa de Tanna en Vanuatu (no Pacífico Sur), a tribu Yaohanen adoran como a un deus ao príncipe Felipe, esposo da raína Isabel II de Inglaterra ao consideralo fillo dun espíritu antigo que vivía nas montañas da illa. Según a creencia este espíritu (pai de Felipe) marchou un día da illa á cal volverá nalgún momento. O culto naceu ao terminar a Segunda Guerra Mundial, cando os militares regresaron a casa e os países pouco desenrolados perderon a fonte de todalas 'cousas milagrosas' das que dispoñían as bases militares. En 1974 a familia real de Gran Bretaña visitou Vanuatu e levou ricos regalos á poboación, cuxo resultado foi que agora en cada unha das 83 illas do país hai un santuario coa imaxe do príncipe Felipe. O mesmo duque de Edimburgo decideu non disuadir aos aboríxes da súa divinidade, ao calificar a súa creencia como graciosa.
- O movemento raeliano, a relixión OVNI: En Canadá xa dende fai máis de 10 anos existe una relixión extraordinaria fundada polo ex-periodista Claude Vorilhon, máis coñecido como Rael. Declarou que o seu pai foi un extraterrestre. A doutrina raeliana indica que unha combinación entre a clonación e a "transferencia mental" podería, en última instancia, prover a un ser humano do don da inmortalidade. Según o fundador, a Terra pode ser salvada solo coa axuda dos OVNI. A igrexa de Rael conta con máis de 50.000 seguidores.
- Cultos cargo: É un conxunto de movimentos relixiosos difundido entre varias tribus de Australia e Melanesia, especialmente en Nueva Guinea. O indíxenas creen que as manufacturas occidentais foron creadas polos espíritus dos seus antepasados e están predestinadas para o pobo melanesio. Considérase que os blancos recibiron o control destos obxetos dunha maneira deshonesta. Un dos rasgos principais da creencia é a esperanza de que os espíritus virán un día para entregar aos creentes bens de moito máis valor. A relixión naceu durante a Segunda Guerra mundial, cando os soldados americanos desembarcaron nas illas de Oceanía con cargas alimenticias e equipamentos, e compartían o que tiñan cos indíxenas. Os rituais dos adeptos dos cultos cargo imitan as accións da xente blanca, para multiplicar estos bens. Os indíxenas a día de hoxe adoran as latas de carne picada e creen que pronto lles caerá do ceo o mesmo manxar.
- A relixión do Monstro do Espagueti Voador ou Pastafarismo: A idea central desta parodia á relixión é que o Monstro do Espagueti Voador creou o universo despois dunha borracheira. As imperfeccións do mundo se explican dicindo que bebeu demasiado. A curiosa creencia foi creada en 2005 en protesta pola decisión do Departamento de Educación do estado de Kansas ao esixir introducir a asignatura escolar do concepto de diseño intelixente (corrente pro-relixiosa que sostén que a orixe ou a evolución do Universo, da vida e do home, son o resultado de accións racionais emprendidas de forma deliberada por un ou máis axentes intelixentes) como alternativa á teoría da evolución. Según o pastafarismo, no paraíso hai volcáns de cervexa e unha fábrica de bailarinas de 'striptease'.
O razonamento é o seguinte: existen cinco relixións "importantes" no mundo: o cristianismo, o hinduísmo, o islamismo, o xudaísmo e o budismo; se a xente é capaz de creer que a Terra será salvada por extraterrestres ou que algún día choverá carne picada do ceo, ¿cómo non vai seguir cegamente os preceptos destas cinco que o teñen de feito moito mellor montado?. Estou dacordo a primeira vola concedo: moitas destas raras creencias se dan en tribus aborixes, onde a necesidade e a ignorancia son carne de cañón para certos desalmados, onde facer vivir a un pobo nunha falsa realidade por parecer unha creencia graciosa é o menor dos pecados a cometer (que ben estiven aquí introducindo esta palabra para crear ambigüedade no artigo, eh?? XD).
¿Tan nefasto sería creer que non hai nada máis alá da morte? (como principal ortodoxia destas cinco dun ou doutro xeito). Vale, esta tamén: lle facemos caso a Rael e mediante a clonación e a transferencia mental nos facemos inmortais.
Pero, ¿por que............
WHAT THE FUCK???!!!!!!!!
Haber: bahaísmo, confucianismo, espiritismo, animismo, chamanismo, kamehamehaísmo, fetichismo, totemismo, jainismo, señorxeísmo, mandeísmo, neopaganismo, shinto, celtismo (non Sr. da Z, non é a creencia anteposta ao deportivismo.. XD), sijismo, samaritanismo, dodecateísmo, mourinhismo, taoísmo, etenismo, pitagorismo, orfismo, yazidismo, neodruidismo, yainismo, asatrú, zoroastrismo........ ¿volcáns de cervexa e bailarinas de 'striptease'?, a min xa me teñen gañado!!!
Parece que se estea a convertir en costume, unha moi grata por certo, pero xa que podemos disfrutar dunha gran sala de concertos a apenas 30 minutos das nosas casas, na que parece últimamente estean a atinar con agradables nomes propios, non imos ser nós quenes desaproveitemos a oportunidade de disfrutar de grandes espectáculos... (que conste que este ano algún concerto máis está xa programado)
Nesta ocasión, coa compaña do inestimable Señor da Z (como non) e de dous comentaristas desaparecidos e bastante infrecuentes neste blog (que non esquecidos), Jose e o sr. Pepe Chancludo; nos dispuxemos para deleitarnos cunha nova exhibición musical: o grupo español Avalanch na presentación do seu último disco: Malefic Time Apocalypse.
Trala marabillosa intro, saltaron os integrantes do grupo, con Alberto Rionda e Ramón Lange á cabeza (sobre todo o primeiro que é o que manda), guitarra e voz dos asturianos, ante un anestesiado público e unha inaudita entrada, lonxe do cheo da sala; co single do ambicioso traballo que presentaban e de análogo título 'Malefic Time: Apocalypse'...
...seguindo máis ou menos a orde do seu máis recente redondo, 'Baal' (a mellor do disco sen dúbida) e 'La Augur'...
...'Lilith', 'Spread Your Wings', a grandísima instrumental 'Lost In Saint Patrick', 'In The Name Of God' e a tamén instrumental 'Soum's Death', foron o punto final a esta primeira parte íntegra en inglés e exclusiva deste disco, ademáis do preludio para unha segunda tanda cos temas máis soados e clásicos da banda.
A emotiva 'Vientos Del Sur' e 'Niño' acabaron por encender a uns espectadores ata ese momento durmidos...
A mítica 'Lucero', 'Xana', 'Ángel De La Muerte', 'Otra Vida', 'Mil Motivos' e 'Pies De Barro' conxugaron a rolda das cancións en castelán (coas que agora si, o público cantou e disfrutou) e deron fin ao concerto en si.
Para o final gardaron os temas máis cañeros, tanto do Malefic Time como dos anteriores lanzamentos, para dar por consumada outra gran noite de boa música: as instrumentais 'Apocalyptic Dream' e '9th Snake', a rara 'Marduk' (rara nun grupo cunha traxectoria heavymetaleira como este), o trallazo 'Voices From Hell', e as últimísimas 'Semilla De Rencor'...
... e 'Lágrimas Negras'.
Tras unha actuación brutal de 23 cancións, e a pesares de non ser un fan incondicional, eu persoalmente o disfrutei como o que foi, a miña primeira experiencia visual con esta banda, onde a diferencia da maioría do respetable o pasei mellor coa primeira parte (botei moi de menos 'Alas De Cristal' na segunda), que para min foi colosal, cun maiúsculo cantante como é Ramón (un todoterreno para definilo mellor) e cun soberbio Rionda (para ben e para mal); e todo iso a un módico prezo, ¿que máis se pode pedir?...
... que houberan acabado con 'Alas De Cristal'... non empañemos tan excelsa crónica, XD...
A listaxe promete, pero é necesario aclarar que, a pesares de que o filme ao que fai referencia a imaxe que encabeza estas verbas aparece entre o medio centenar de títulos que presentarei a continuación, me pareceu o suficiente apropiada para coronar este espero opinable artigo.
O portal TotalFilm foi o responsable da reunión destas 50 películas máis detestadas da historia, que seguramente e non necesariamente gustará a todos, pero que para o mesmo Señor da Xe, amante impasible das listas e destas curiosidades fílmicas, se conxuga como a excusa perfecta para presentar "carnaza" para debatir e redebatir ata a fin dos días sobre cales nunca deberían ter a "honra" de formar parte de tan distinguida retahíla de cintas e cales merecen podrecer nos seus postos de maneira irrefutable.
Teremos en conta que (seguramente) se fixo por votación popular, polo que sempre haberá xente que elixirá algunha boa película "pa joder", ou incluso haberá algunha que será menosprezada polos motivos máis variopintos, a saber, polas veces que a botaron na televisión por exemplo.
Home, que a nadie lle extrañe atopar 'Crepúsculo' (eu poñeríaas todas encabezando a lista), 'Batman y Robin' ou 'Campo de Batalla: La Tierra' entre as "benditas", ou as obras do "querido" M. Night Shyamalan. Tamén é certo que hai moitos outros exemplos (miles) (millóns) que non desentonarían nada e non aparecen.
Curioso é tamén que o ouro e a prata sexan para dúas creacións de George Lucas, supoño que admirado e reprobado por igual, ou que o tercer posto o ocupe unha película de tan alta calidade como 'Forrest Gump'; pero neso mesmo incide o encanto deste artigo, e desta listaxe en particular, o incalculable número de comentarios e opinións que xurdirán no seu devandito espazo (¿?).
Do 50 ao 1:
50. ‘Daredevil’(2003)
49. ‘Superman Returns’(2006)
48. ‘La Matanza de Texas’ (2003) 47. ‘Terminator Salvation’ (2010) 46. ‘El Exorcista 2: El Hereje’ (1977) 45. ‘Halloween, El Origen’ (2007) 44. ‘Los 4 Fantásticos (Los Cuatro Fantásticos)’ (2005) 43. ‘Resident Evil” (2002) 42. ‘Una Chica De Jersey’ (2004) 41. ‘Constantine’ (2005) 40. ‘Barridos Por La Marea’ (2002) 39. ‘Epic Movie’ (2007) 38. ‘Furia De Titanes’(2010)
37. ‘Pesadilla En Elm Street (El Origen)’ (2010) 36. ‘Matrix Reloaded’ / ‘Matrix Revolutions’ (2003) 35. ‘Godzilla’ (1998) 34. ‘Van Helsing’ (2004) 33. ‘The Spirit’ (2008) 32. ‘Crash’ (2005) 31. ‘Sucker Punch’ (2011) 30. ‘Alien Resurrección’ (1997) 29. ‘Spider-Man 3′ (2007) 28. ‘Sexo En Nueva York′ (2010) 27. ‘Piratas del Caribe: En el fin del mundo (Piratas del Caribe 3)’ (2007) 26. ‘El Planeta De Los Simios’ (2001) 25. ‘Los Vengadores’ (1998) 24. ‘Pearl Harbor’ (2000) 23. ‘La Liga De Los Hombres Extraordionarios’ (2003) 22. ‘Campo De Batalla: La Tierra’ (2000) 21. ‘The Wicker Man’ (2006) 20. ‘X-Men 3: La Decisión Final’ (2006) 19. ‘Aliens VS Predator’ (2004) 18. ‘Los Inmortales 2: El Desafío’ (1991) 17. ‘Love Actually’ (2003) 16. ‘Hulk’ (2003) 15. ‘Catwoman’ (2004) 14. ‘Avatar’ (2009) 13. ‘La Joven Del Agua’ (2006) 12. ‘El Incidente’ (2008) 11. ‘Airbender, El Último Guerrero’ (2010) 10. ‘Muere Otro Día’ (2002) 9. ‘House Of The Dead’ (2003) 8. ‘Titanic’ (1997) 7. ‘Transformers 2: La Venganza De Los Caídos’ (2009) 6. ‘Batman Y Robin’ (1997) 5. ‘Psicosis’ (1998) 4. ‘Crepúsculo’ (2008) 3. ‘Forrest Gump’ (1994) 2. ‘La Guerra De Las Galaxias. Episodio I: La Amenaza Fantasma’ (1999) 1. ‘Indiana Jones Y El Reino De La Calavera De Cristal’ (2008)
Parece que algo cambiou últimamente na axenda (ou na mentalidade) da sala compostelana, e o digo única e exclusivamente pola maior presenza (para gusto de todos e noso, como non...) de grupos internacionais e máis coñecidos que de costume, ou porque non dicilo, de máis caché, ou maior capacidade de provocar un desprazamento masivo de oíntes (non quita que nos últimos anos nos visitasen ano si e ano tamén grupos máis ou menos míticos como poideran ser WASP ou Alice Cooper), o cal provoca á súa vez, a nosa asistencia a todos estos eventos musicais (este ano promete ser, me parece, o ano ao que máis concertos vou a ir... XD).
Ao que nos atañe; por primeira vez en Galicia, e máis concretamente en Santiago de Compostela, nos visita Tarja Turunen coa súa banda, na súa aventura en solitario trala axitada saída do grupo no que antes militaba e aquel co que acadou a fama mundial que agora atesoura, Nightwish. Esta vez si, o Señor da Z si me acompañou, así como outro individuo que permanecerá no anonimato (a non ser que él me pida expresamente aparecer nomeado neste artigo... XD).
O cartel do concerto (como así descubre o mesmo título da crónica), ademáis da mencionada, o completan as bandas Hannibal e Benighted Soul, como teloneiros ou bandas de soporte; e é coa primeira destas dúas coa que empezo, para así manter ao mesmo tempo a orde natural de tan abraiantes 2 horas (aprox.) de boa música. Digno de mencionar é que, creo, nunca vira tanta calidade, ou nunca vira dous grupos acompañantes de cabeza de cartel que me gustasen "tanto", tendo en conta o jodido (ou non) que é saír a tocar ante un público que non está alí para verte; opinión que para maior concreción e xustiza se refire case especialmente á primeira delas, Hannibal, que, a pesares de tocar apenas 4 temas nos pareceu, nese minúsculo tempo de actuación un grupo a ter en conta.
Salientable da banda grega foi a gran versión que se mandaron da "Aerials" dos desaparecidos System Of A Down que fixeron as delicias dos asistentes.
Deseguido saltaron a escea os franceses Benighted Soul (non tanto deseguido xa que sempre hai certo movemento no escenario tras cada actuación) cun estilo máis "acorde" aos Nightwish actuais (non pretendo ser malicioso) que estiveron algo máis animados que os primeiros, aínda que tamén gozaron de maior tempo (non moito máis) para tocar algunhas das súas pezas.
Tralos segundos teloneiros viña o gran espectáculo que todos estabamos a agardar dende case as 8 da tarde que accederamos ao local; as luces se apagaron para recibir, tras unha intro en off e entre estrondorosos berridos aos músicos que acompañan a gran figura que é Tarja. En todo momento sorrinte, interactuando cun público especialmente entregrado á súa diva, dirixíndose aos presentes nun fluído castelán, pidindo palmas, co único propósito de facer do concerto algo memorable.
O tracklist arrancou do mesmo xeito que o fai o disco que a cantante viña a presentar á capital galega "What Lies Beneath", coa canción 'Anteroom Of Death', seguidas por 'My Little Phoenix' do seu anterior traballo. O primeiro single deste último cd 'Falling Awake' foi a seguinte (faltaba Joe Satriani para acompañala nesta, ¿eh señor da Z? XD), para que tras 'Dark Star' e 'I Walk Alone' (previo agradecemento do noso apoio trala súa saída de Nightwish), se retirasen os músicos de escea, agás Mike Terrana, ese pedazo batería que nos ía a ofrecer este pedazo de solo (naaaaa... case 10 minutos, pero naaa...), algo que nunca me imaxenei que acabaría vendo en directo...
Unha imaxe (neste caso, un vídeo) vale máis que mil palabras.
A solista seguiu co seu repertorio con 'Little Lies', baixando logo o ritmo con 'Underneath', para soltar o trallazo tras esta con 'Bless The Child', a primeira versión de Nightwish da noite. O consecuente ruxido da sala se dá máis que por sentado.
A banda tamén tivo tempo para reunirse todos no medio do escenario e brindarnos nun xeito máis "íntimo" temas a maiores da corta traxectoria de Tarja como solista: 'Rivers Of Lust'...
... 'Minor Heaven', 'Sign For Me' e 'I Feel Immortal', esta última coa cantante ao teclado...
Non facía falla, pero por se quedaba algunha dúbida, nos deixou máis que patente o virtuosismo e calidade da súa voz.
A 'Ciaran's Well' segiuna 'In For A Kill', retomando de novo a enerxía tralo pequeno especie de "unplugged" que viñan de marcarse...
Tralos saúdos pertinentes os músicos se retiraron do escenario para realizar o que nos demos en chamar "o paripé de todo artista", dito doutro xeito, o "bis", para ofrecernos un novo trallazo esa noite; 'Over The Hills And Far Away', que evidentemente terminou por enlouquecer a sala Capitol.
Como punto final do acto remataron a noite con 'Die Alive' e co último single do seu último redondo, 'Until My Last Breath'...
Como deu en definir un asistente ali presente, a noite dese xoves foi un espéctaculo moi espectacular, cunha Tarja manexando perfectamente salas de menor calibre, demostrando toda esa experiencia que ven acumulando tralos seus anos á fronte de grandes bandas, ofrecendo esa gran exhibición que doadamente disfrutamos todolos espectadores e díficilmente esqueceremos; e pensar que a pouco máis decidimos non ir...
¡¡Querido lector!! Antes de nada GRAZAS pola súa visita... Agradecerlle tamén a súa valentía posto que foi capaz de chegar ao fondo deste blog, síntase tremendamente único e especial posto que o que vostede acaba de conseguir só está ao alcance de moi pouca xente.
O feito de que un só de vostedes haxa chegado ata aquí merece a pena.
