Nefilim (2)

Do primeiro cataclismo anxelical e do rexurdimento dos Nefilim...

No alto das montañas, baixo un saínte que os protexií da choiva, os nefilim estaban xuntos, suplicando consello ás fillas de Semyaza e aos fillos de Azazel, aos que consideraban os seus líderes despois de que os gardiáns foran castigados baixo terra. O fillo maior de Azazel dou un paso ao fronte e dirixíndose á multitude dixo:
>> "O meu pai ensinounos os segredos da guerra, a utilizar a espada e o coitelo, a labrar frechas... Non nos ensinou a protexernos do Ceo. Pronto estaremos rodeados de auga. Incluso coa nosa forza e o noso numero, é imposible construir un navío como o de Noé. Tamen resulta imposible atacar abertamente a Noé e apoderarnos da súa nave. Os arcanxos estan protexendo a Noé e a súa familia".
Era ben coñecido que Noé tiña tres fillos e que estos foran escollidos para axudalo na construcción da súa arca. O fillo de Azazel anunciou que iría á costa na que Noé estaba cargando o seu barco con animais e plantas, e que descubriría a maneira de infiltrarse na mesma. Levando consigo a feiticeira máis poderosa, a filla maior de Semyaza, abandoou aos nefilim dicindo: "Irmáns e irmás, debedes quedar aquí, no punto máis elevado da montaña. É posible que as augas non cheguen a esta altura".
Xuntos, o fillo de Azazel e a filla de Semyaza descenderon o empinado sendero da montaña baixo a incesante choiva e abríronse camiño hacia a costa. No mar Negro, reinaba o caos. Noé advertira do Diluvio durante moitos meses, pero os seus paisanos non lle prestaran a máis mínima atención. Estes seguiran coas súas festas, bailes e soños, felices ao borde da destrucción total. Ríranse de Noé, e incluso se acercaran a arca, burlándose, mentres él cargaba a bordo comida e auga.
Durante algúns días, o fillo de Azazel e a filla de Semyaza contemplaron as idas e venidas dos fillos de Noé. Chamábanse Sem, Cam e Jafet, e cada un era diferente dos demáis. A filla de Semyaza viu que a apariencia de Jafet era moi parecida ao dos seus, polo que decidiu que ese era o irmán que debía tomar o seu compañeiro. Os nefilim esperaron durante días, vixiando, ata que Noé cargou os últimos animais na arca. O fillo de Azazel acercouse ao gran barco e a súa inmensa sombra cubriuno mentres chamaba a Jafet.
O benxamin de Noé asoumouse pola borda da arca, os seus mechóns rubios caían sobre os seus ollos. O fillo de Azazel pediulle a Jafet que o acompañara lonxe da beira do mar ata as profundidades do bosque. Os arcanxos, de garda na proa e popa da arca, inspeccionando cada obxecto que entraba e salía da nave se axustase aos dictados de Deus, non prestaron atención ao abandono de Jafet tralo luminoso descoñecido.
Cando Jafet sen alento acadou ao maxestuoso extrano preguntou: "¿Qué queres de min?"
O fillo de Azazel non lle contestou, senón que rodeou o pescozo do fillo de Noé cos seus dedos e apertou ata que sinteu como se rompían os fráxiles ósos da garganta. Nese intre, antes incluso de que o Diluvio barrese a faz da terra as malvadas criaturas, fracasou o plan de Deus de purgar o mundo.

A filla de Semyaza abandoou o seu escondite e puso as mans sobre a cara do fillo de Azazel. Coñecía de memoria os encantamentos que seu pai lle ensinara, a sua luminosa beleza atenuouse e os seus rasgos anxelicais desapareceron. Deste xeito, converteuse na viva imaxe de Jafet. Debilitado pola transformación, atravesou o bosque de regreso a arca.
Cando a esposa de Noé mirou ao seu fillo supo ao instante que cambiara. O seu rostro era o mesmo e a sua apariencia tamén, pero algo no seu comportamento era extrano, e por iso lle preguntou onde estivera e que ocurrira. O fillo de Azazel non sabía falar a lingua dos homes, de maneira que permaneceu en silencio. A esposa de Jafet tamen se dou conta da corrupción do seu Jafet, pero posto que a súa apariencia era a mesma, non acertou a decir en que cambiara,incluso os seus irmáns fuxían del, temerosos da súa presenza. Aínda así, Jafet permaneceu na arca cando a auga comezou a arrasar a terra. Era o decimosétimo día do segundo mes. O Diluvio acababa de comezar.
Os corpos de humanos, animais e nefilim flotaban como libélulas sobre a superficie do mundo, mecéndose coas mareas, pudríndose e fundíndose ata o fondo do océano. Marañas de cabelos e extremidades golpeaban contra a proa da arca de Noé, emerxendo e desaparecendo na auga espesa. O aire volveuse doce polo cheiro da carne asada ao sol.
A arca flotou á deriva sobre a terra ata o vixesimosétimo día do segundo mes do ano seguinte, un total de trescentos setenta días. Noé e a súa familia non se atoparon con nada, agás coa morte e cun mar infinito, unha saba gris de choiva en constante movemento, un horizonte cuberto de olas ata donde alcanzaba a vista, auga e máis auga, un mundo sen costas, carente de solidez.
Cando a arca encallou e as augas se retiraron, Noé e a súa familia liberaron aos animais do ventre do barco, colleron sacos de sementes e plantáronas. Ao poco tempo, os fillos de Noé comezaron a repoblar o mundo. Os arcanxos, cumplindo a vontade de Deus, acudiron na súa axuda, otorgando gran fertilidade aos animais, a terra e as mulleres. Todo crecía. Nada morría. O mundo voltou a comezar.
Os fillos de Noé reclamaron como propio todo o que vían. Convertéronse en patriarcas, cada un fundou unha raza da humanidade. Emigraron a tódolos confíns do planeta, establecendo dinastías que incluso na actualidade distinguimos: Sem, o fillo maior, viaxou a Oriente Medio e fundou as tribus semitas; Cam, o segundo, trasladouse ao ecuador, internándose en África, e creou a tribu camita, e Jafet, ou mellor dito, a criatura que se facía pasar por él, tomou a zona do Mediterráneo e o Atlántico e fundou o que un día chamaríamos Europa. A proxenie de Jafet acósanos dende entón. Como europeos que somos debemos considerar a nosa relación cos nosos orixes ancestrais...

O seráfico