¿Quen me ía dicir a min que aos meus anos ía a disfrutar unha película do estilo das que vía canda cativo?, por un momento crin volver a ter 10 anos...
Un exercicio de nostalxia, 'Super 8' (e vaia merda de introducción... XD)
¡¡Atención, este artigo pode conter detalles sobre a trama!!
Spielberg, ala polos oitenta, acostumaba a facer un tipo de películas que encantaban (as mismas que o fixeron famoso), ese cine comercial de calidade, que rebentaba taquillas, e que conseguía encandilar a propios e extranos. Digo 'Tiburón', 'Gremlins', 'Los Goonies', 'Regreso al Futuro', 'E.T., El Extraterrestre', ¿alguén non se está a rememorar a si mesmo embobado diante da caixa tonta?. Neste caso, posto que tampouco o tito Steven é o que era, coa axuda de J.J. Abrams (sobradamente coñecido polas series televisivas de 'Lost' ou 'Alias'; 'Star Trek (2009)', 'Misión Imposible III') nos traen esta película que xa viña precedida dunha gran expectación e que a min especialmente me encantou.
Ano 1979, e esta é a sinapse, nun pequeno pobo de Ohio. Joe Lamb (Joel Courtney) é un rapaz que perde á súa nai nun accidente e que vive co seu pai policía (Kyle Chandler). Comezando o verán, e mentras graba unha película de zombis en Super 8 (certo tipo de cámara e título do filme) cos seus amigos -e sobre todo coa bela Alice Dainard (Elle Fanning)-, Joe observa cómo unha camioneta se estrela contra un tren de mercancías, provocando o seu descarrilamento e un terrible accidente. A partir dese momento cousas extranas e inexplicabels comezan a suceder no pobo...
Conclusións: na miña opinón, nunca crin que se pudera facer hoxe en día, unha peli coma esta: os mozos da actualidade (tal e como vai a crítica parece que teña máis idade da que teño... XD) teñen entres os clásicos preferidos da súa infancia, supoño, películas como 'Blade', 'Duro de Matar' ou mesmo 'American Pie', pero o que a nós nos marcaba, e nos marcou (falo pola xeración do 87 e anterior), era un extraterrestre pequerrecho que estiraba o pescozo, uns peluches que se os mollabas se volvían repoludos e un grupo de amigos que ían na procura dun tesouro perdido. Por este tema esta película seguramente só guste a un grupo moi concreto de espectadores: só aqueles que vixen 'E.T.', e atrevome a descubrilo posto que non é a escea nada importante nin rebela nada da historia, descubriran semellanzas, incluso na banda sonora, nunha na que o rapaz volve á casa nunha bicicleta (unha lúa de fondo e un monigote no cestiño da bici e mallámolo... XD)
Os principais protagonistas desta película son os nenos, relegando aos adultos a un segundo plano, e tamén un dos principais puntos a favor da mesma: o grupo de rapaces son a caña, ademáis de que o fan de marabilla (sobre todo a rapaza, Elle Fanning, prohibido esquecerse do nome...), non paras de rirte coas caralladas que fan, as facianas que poñen e o ben que actúan diante da cámara. Pero, a pesares de que a nostalxia sexa a principal fortaleza do largometraxe, o mesmo adolece dun par de debilidades: a sensación de que a película vai de máis a menos, e algúns puntos do guión que chirrían cousa mala. Do ben que empeza, e do ben que se desenrola, parece como que o tempo se lle botase encima ao director, que pasa de explicar todo sen presas, sen pausas e sen aburrir ao personal a resolvelo todo de maneira demasiado precipitada: o conflicto entre Jackson e Louis (pais de Joe e Alice) que tan grave era, o resolven dun plumazo e de maneira un tanto inxenua; ou a secuencia do final, ATENCIÓN SPOILER cando Joe se enfronta ao monstro, que tolo de todo non dubida en zanparse a todo quisqui, xusto se plantexa todo o que o rapaz lle di cando estaba a punto de facelo anacos, sen haber establecido polo menos antes, algún lazo de unión ou algún vínculo entre eles FIN SPOILER.
É de agradecer ese punto de misterio ou terror (depende da sensibilidade de cada un) a este xénero tan familiar.
Valoración final: de haber salvado estos pequenos reveses, a película podería ser plenamente disfrutable, ¡ollo!, non lle resta un ápice de entretenemento.
O mellor: o grupo de rapaces, e por riba de todos eles, Elle Fanning.
O peor: o malo destas películas que ocultan o "bicho" ata o final, que fai que tan pronto o ves te decepcione o seu aspecto.
O lozano 
Aconsello totalmente esta película, especialmente aos máis nostálxicos, sobre todo pola rapariga, que maneira de comerse a cámara... XD
ResponderEliminarunha critica moi interesante e completa...anque non sei se a verei...anque pertenzo a esa xeración da que falas non son moi deste director,anque eu tampouco me suelo guiar por quen dirixe....xa veremos....
ResponderEliminarGustoume bastante pero máis a primeira metade da película, ou algo máis, pero como ben puntualiza vai de máis a menos e nótase. Se ben é certo que toda esa primeira parte me namorou, non é menos verdade que esperaba máis do final e o sabor co que me quedei non foi tan positivo. De todas maneiras é un bo filme para ver, entretido e en especial nostálxico si.
ResponderEliminarA min o director non me entusiasma nada tampouco, non vin nada del, non é para nada o meu estilo pero con tanta publicidade como lle deron e que tamén todo o mundo andaba a falar dela... de feito o día que a vin non o tiña pensado facer. Non me arrepinto pero persoalmente creo que deixaron de lado o desenlace, algo que para min é moi importante e fundamental.
En canto a Elle Fanning... faino xenial, si, moi ben, aínda que a irmá tamén me gusta moitísimo, deuse a coñecer dende moi pequeniña e a min particularmente encántame. Coa idade que ten e menuda filmografía xa. E Elle Fanning irá polo mesmo camiño e non se pode negar que terá un futuro prometedor.