Unha pequena gran homenaxe

O que sigue é un pequeno homenaxe para un gran galego, que sirve de imaxe neste blog de verbas baldías, non creo que mereza dito sacrilexio...

Alfonso Daniel Manuel Rodríguez Castelao (nado en Rianxo, Galiza, no 1886) foi un polifacético político, escritor, pintor e debuxante e caricaturista galego, así como un dos pais do nacionalismo galego.

A súa obra sempre reflexou o seu compromiso co galeguismo e co mundo, coa terra galega e cos galegos.

Estudiou mediciña, polo cal afirmaba: "Fíxenme médico por amor a meu pai; non exerzo a profesión por amor a humanidade".

Morreu no exilio nos Bos Aires, Arxentina, no ano 1950.

Eu só podo destacar a súa fantástica obra...
1.Cego da romería (1913)
2.Un ollo de vidro. Memorias dun esquelete (1922)
3. As cruces de pedra na Galiza

4.Cousas (1926, 1929)
5.Cincoenta homes por dez reás (1930)
6.As cruces de pedra na Bretaña (1930)
7.Nós (1931)
8.Os dous de sempre (1934)
9.Retrincos (1934)
10.Galicia Mártir (1937)
11.Atila en Galicia (1937)
12.Milicianos (1938)
13.Sempre en Galiza (1944)
14.Os vellos non deben de namorarse (obra teatral representada en 1941, publicada en 1953)
15.As cruces de pedra na Galiza (1950)

... e a calidade e a "mensaxe" dos seus debuxos: con textos agudos mostrános a Galiza agraria, o caciquismo, as pobres xentes do campo, os cegos e desamparados, o sufrimento dos habitantes da Galiza, todo baixo un punto de vista crítico e realista pero cun vistazo humorístico.

"Si me tocase a min a lotería compraba pan..."


















-Eu pensei que ian a repartir as riquezas.
-Pois eu xa me daba por satisfeito se repartisen a fame.









"Así quixeron que sempre fose a nosa terra"








-Eu non quería morrer alá, ¿sabe, miña nai?













Pero como non son capaz de referirme como se merece a este gran home, deixo que o faga por min, e a través da poesía Ramón Cabanillas:

¡Irmán Daniel!
Na praia de Rianxo
caían como bágoss as estrelas,
espallaban teus aies derradeiros
bruantes ventos das andinas serras,
e ondas galgantes, en cramor, chegadas
da pratense ribeira,
contaban no areeiro que te foras
da sereidade pola plan vereda?
o camiño que nunca se desanda,
o vieiro sin fin?
Na noite pecha
entréi pinal adiante, medoñento,
a ialma dun feitizo prisioneira.
Fungaban os ramallos un responso.
brillaba a frouma verdecente acesa,
en velorio de honra ó teu relembro.
Ergueitas cara ó ceo as ponlas, era
cada pino un cruceiro,
labra xenial da tua man maiestra,
e aquel forte e lanzal, que tempos idos
escoitóu a túa prácida conversa
co sabidor e xurdio
Profundador de voces milagreiras,
inquiréu delorido, en despero:
¿De qué morte morréu a nosa prenda?
Atravesóume o peito
un dór punxente e esguío de saieta
e díxenlle a verdade crú, tinguindo
cunha pinga de sangue cada verba:
¡Morréu do mal dos bós e xenerosos!
¡Morréu de amor á Terra!

O galego (e orgulloso de selo), o Señor da Xe