Sei o que vistes o último venres… (porque eu tamén fun) HOXE: Sherlock Holmes

Podemos dicir que desta vez houbo sorte, esta sección non vai a contar con ningún comentario cargado de vituperios e obrorios contra desta película nin ningunha afirmación con “medias tintas”, posto que esta película está moi ben (claramente, non é o tipo de película para gañar un Óscar pero está moi ben!!)
A película está dirixida por Guy Ritchie (aquel que fora home de Madonna), director tamén de Snatch: cerdos y diamantes (que está bastante ben, por certo), e conta coa presenza de Robert Downey Jr. como o detective Holmes, Jude Law como o doutor Watson, Rachel McAdams como Irene Adler, entre outros... que relata un novo caso deste xenial detective contra un novo inimigo Lord Blackwood (Mark Strong), e contra o seu archienemigo, tamén de extraordinarias facultades intelectuais, o profesor Moriarty; deixando “sitio” para unha segunda parte (que coma sempre dependerá da recadación acadada, e que non me extrana que consiga debido ao, a veces excesivo esforzo publicitario deste tipo de grandes produccións cinematográficas)
Sherlock Holmes é un personaxe ficticio creado en 1887 por Sir Arthur Conan Doyle, que trata dun “detective asesor” de Londres de finais do século XIX, e que destaca pola súa intelixencia e o seu hábil emprego da observación e do razoamento deductivo para resolver os casos máis difíciles, un tanto brusco en ocasións, aínda que sempre cortés coas mulleres (das que desconfía), pouco ordenado na súa vida cotián, moi hábil no arte do disfraz, fumador de pipa, toca o violín (un Stradivarious, a veces a horas un pouco intempestivas) con mestría, excelente boxeador, con un gran coñecemento científico (especialmente de química) e que, cando se aburre por falta dos retos intelectuais que supoñen os seus casos consume cocaína nunha solución ao 7%; sempre acompañado do doutor Watson, o seu mellor amigo e aliado, doutor, ciruxano e veterano de guerra, co que vive no famoso 221B de Baker Street, en Londres. O personaxe de Irene Adler corresponde ao dunha muller fatal de Nova Jersey que unha vez conseguiu vencer a Holmes, que gana a regañadentes o seu respeto e co que mantén unha relación tempestuosa.
Esta “moderna” revisión do clásico de Sherlock Holmes está realmente ben feita, ademais de retratar con acerto os aspectos menos coñecidos do detective (que antes mencionei o dos que eu non tiña nin a menor idea, quizabes exceptuando o da pipa) superou con creces o “escepticismo” inicial co que afrontei o filme. A miña idea preconcibida do aspecto demasiado serio e quizais “pasivo” de Holmes quedou totalmente esnaquizada co que vía proxectado diante da miña faciana, pero realmente a película mostra ao personaxe tal e como un día o escribira o seu autor (bendita Wikipedia, xD). Como mostra do meu erro: a película mostra un Sherlock Holmes extranamente experto en artes marciais, pero como Sir Arthur incluíu nalgún dos seus relatos o detective era experto en “baritsu” (un método de defensa persoal desenrolado en Inglaterra creado durante os anos 1898 e 1902 por Barton-Wright, mestura de boxeo, o uso dos pés e dun bastón como medio de defensa).
A curiosidade do filme: creo que en ningún momento o protagonista lle di ao seu compañeiro eso de “elemental, meu querido Watson” (que para a vosa información SÓ aparece UNHA vez en todos os relatos de Sherlock Holmes)
Conclusión: gran argumento e trama (que a pesares dos 130 minutos aproximadamente que dura non se fai longa nin pesada, é a miña opinión persoal), unha moi boa ambientación e boas actuacións.
Valoración final: unha película que mereza a pena gardar cola para ver.

O mellor: o papel de Robert Downey Jr. (a min gustoume)
O peor (por poñer algo): ¿a duración?

O empíreo Señor da Xe