Covers

Unha canción versionada ou unha versión (ou o anglicismo cover) é unha nova interpretación (en directo ou nunha grabación) dunha canción grabada por outro artista diferente ao que a interpreta.
Ao estilo dos Versus do Señor da Z (ver blog do señor da Z) e máis ou menos parecido ás Baladas do Rock deste mesmo blog, este novo artigo consiste en decir cal das dúas cancións vos gusta máis, se a orixinal ou a versión feita por outro grupo (e na maioría dos casos levada ao éxito por estes últimos...vaia putada,¿non?), e que a miúdo soe ser ben máis coñecida que a inicial. En principio intentarei que sexan cancións do Rock versionadas por outros artistas ou bandas tamén de Rock.
¡Nada de empate! xD

"Another Brick In The Wall" de Pink Floyd

por KoRn


"Knockin' On Heaven's Door" de Bob Dylan

por Guns N' Roses


"The Man Who Sold The World" de David Bowie

por Nirvana

-----------------------------------------------------------------------------

Ademáis agregóvos unhas cantas versións máis, que canto menos son... curiosas... Espero que vos guste...

"Eloise" de Tino Casal por Stravaganzza


"Oops!... I Did It Again" de Britney Spears por Children Of Bodom


"Can't Take My Eyes Off You" de Gloria Gaynor por Muse

O inimitable

Baladas do Rock 3: do Heavy Metal e do Thrash

Os máis duros tamén teñen corazón...
Terceira entrega de baladas (de a saber cantas) de Rock, desta vez de grupos máis que coñecidos (e algúns dos máis importantes), que polo estilo que tocan (Heavy Metal e Thrash Metal) non soen ter baladas no seu repertorio musical, pero os "poucos" exemplos que existen son moi boas...
Velaí van algunhas...

"Wasting Love" de Iron Maiden


"The Unforgiven" de Metallica


"A Tout Le Monde" de Megadeth


----------------------------------------------------------------------------------
Por outra banda...

"Goodbye To Romance" de Ozzy Osbourne


"Angel" de Judas Priest


"In This River" de Black Label Society

(Zakk Wylde dedicoulle esta canción ao seu gran amigo Dimebag Darrell, ex-guitarrista de Pantera e Damageplan asasinado a tiros durante un concerto, un feito que conmocionou ao mundo do Rock)

Asi que este artigo vai adicado á memoria de Dime alá onde estea...

O incomparable

Sei o que vistes o último venres... (porque eu tamén fun) HOXE: La Herencia Valdemar

Dividamos este artigo en dúas partes:

1º) "Curiosidades" do filme (para os amantes da literatura, da historia e do cine, ou para os curiosos por natureza): antes de pasar a miña "elaborada" crítica da "película", e para non facer un artigo de só dúas liñas... La Herencia Valdemar está basada nunha historia de H.P. Lovercraft, famoso escritor estadounidense de novelas e relatos de terror e ciencia ficción; que conta no reparto con Paul Naschy, famoso por facer o papel de Frankenstein e o de Home Lobo en numerosas ocasións alá polos 60 (un pésimo actor por certo). Na "historia" aparecen dous controvertidos personaxes do século XIX: Bram Stroker, o polémico (e coñecido) escritor de Drácula; e Alesteir Crowley (o menos coñecido), un suposto bruxo negro (moi famoso no mundo do rock, por servir de inspiración a un tema de Ozzy Osbourne, Mr. Crowley; e pola "obsesión" do guitarrista Jimmy Page por este personaxe, chegando a mercar unha mansión na que vivía dito individuo)...

2º) Conclusión: creo que sacaba máis beneficio tirando os cartos da entrada na beirarrúa, así polo menos alguén con máis sorte ca min os toparía...
Valoración final: pura basura...

O mellor: que se non houbera ido ao cine, ao mellor atropelábame un coche ou eu que sei...
O peor: que ten 2º parte (a cal por certo non gozará da miña digna presenza)

O férreo Señor da Xe

Concerto HAMLET+Infernoise

O último sábado 16 de Xaneiro poidemos disfrutar dun conciertazo, que nos levou (aos blogueros de xénero masculino) á Sala Capitol (Santiago de Compostela) para ver a Infernoise, xunto con (sobre todo) a Hamlet, na xira conxunta de ambas bandas na presentación do último disco destes últimos: "La Puta Y El Diablo". Como en todo concerto o primeiro turno é para os teloneros. Infernoise é unha banda madrileña formada por catro descoñecidos: Rown Holland (vocalista), Scorpion (baixo), Nitro (batería) e Ix Valieri (o máis coñecido dos 3, ex-Ángeles del Infierno, e guitarrista de 037, o grupo de Leo Jiménez)... Non teño moito que comentar sobre eles, un grupo de metal normal, que apenas levantou os ánimos na sala (a eterna maldición dos teloneros), ademáis que era un completo descoñecido para nós e cantaban en inglés. Bueno, por comentar algo, que o Ix Valieri ese non é mal guitarrista, incluso sorprendeu á plebe cun solo de guitarra tras outro (incluído un cos dentes como o inmortal Hendrix, salvando as distancias).

Agora si, era o momento, as nosas pernas levaronnos irremediablemente ata o borde mesmo do escenario, pois era a hora de Hamlet. Non sei que teñen estes tipos!!! Persoalmente, é a quinta vez que os vexo (na Estrada, no primeiro Inferno Rock; na Capitol en Santiago, na xira do "Pura Vida" e no seu 15º aniversario; e no Multiusos de Sar, no Rock na Ascensión o ano pasado) e só teño que dicir que é unha banda que en directo non decepciona para nada, Molly todo o concerto dun lado para o outro, saltando, berrando, e animando ao público (sobre todo ao feminino, que tipo!!!) e o resto de músicos perfectos: Álvaro, profesional; Alberto e Luis, totalmente compenetrados, saltando, animando e facendolle caso á xente (cousa que Molly non fai, exceptuando ás féminas, claro) e Paco, como o mellor director de orquesta. Esta gran actuación comezou coa primeira canción do disco que presentaban: El hábil reino del desconcierto, seguidas de outras do mesmo álbum e da súa extensa carreira: Al Lado, Para Toda Una Vida, Imaginé, Muérdesela, El Traje Del Muerto, Ceremonia T.V., Egoísmo, No Me Arrepiento, Tu Medicina, En Mi Nombre... (o orde non me acorda para nada, xD) ...Denuncio a Dios...

...Dementes Cobardes...

Para acabar o concerto con J.F. (Jodido Facha), Siete Historias Diferentes e Limítate (coa que soen acabar todos os seus concertos últimamente), para a cal desta vez contaron coa colaboración de Infernoise para amenizar esta última canción, coa guitarra de Ix Valieri e a voz do vocalista telonero, convertendose aquelo nun gran final, o mellor que vin en todos os concertos aos que tiven a sorte de asistir...

O inexorable Señor da Xe

Discos imprescindibles III

Cambio de formato:

Iron Maiden - "A Matter Of Life And Death" (2006)
A proba de que Maiden segue na cumbre do heavy metal


-----------------------------------------------------------------------

Judas Priest - "Nostradamus" (2008)
Unha gran obra conceptual sobre a persoa do profeta francés Nostradamus.


-----------------------------------------------------------------------

Hamlet - "Syberia" (2005)
O álbum máis lento e melodioso da carreira deste grupo español

O ínclito Señor da Xe

Domingos de Rock Nº6: ESPECIAL Metallica

Metallica é unha banda de Thrash Metal orixinaria dos Estados Unidos. Foi fundada en 1981 nos Ánxeles polo danés Lars Ulrich e James Hetfield, aos que se lle unirían Lloyd Grant e Ron McGovney. Estos dous últimos serían logo substituídos polo guitarrista Dave Mustaine e o baixista Cliff Burton, respectivamente. Dave foi despedido un ano despois debido á súa excesiva adicción ás drogas e ao alcol (e fundou a banda Megadeth), sendo substituído en Metallica por Kirk Hammett. Por outra parte, a morte de Cliff en 1986 nun accidente de autobús en Suecia provocou a entrada no grupo de James Newsted que, 15 anos despois, será substituído trala súa deserción polo actual baixista do grupo, Robert Trujillo.
Son considerados como un dos catro grandes do Thrash Metal xunto con Anthrax, Slayer e o anteriormente mencionado, Megadeth.

"Seek & Destroy" (1983, Kill'em All)



"From Whom The Bell Tolls" (1984, Ride The Lightning)

(Non é o vídeo orixinal)


"Master Of Puppets" (1986, Master Of Puppets)



"One" (1988, ...And Justice For All)

(Fragmentos da película "Johnny cogió su fusil" de 1971)


"Enter Sandman" (1991, Metallica ou Black Album)



"Until It Sleeps" (1996, Load)



"The Memory Remains" (1997, ReLoad)



"Whiskey In The Jar" (1998, Garage Inc.)

(Excelente versión dun clásico de Thin Lizzy)


"Nothing Else Matters" (2000, S&M)

(Directo coa Orquesta Sinfónica de San Francisco)

"St. Anger" (2003, St. Anger)

(O disco que Metallica nunca debeu facer)

"The Day That Never Comes" (2008, Death Magnetic)

(O "esperado" retorno)

O maxistral Señor da Xe

Sei o que vistes o último venres… (porque eu tamén fun) HOXE: Sherlock Holmes

Podemos dicir que desta vez houbo sorte, esta sección non vai a contar con ningún comentario cargado de vituperios e obrorios contra desta película nin ningunha afirmación con “medias tintas”, posto que esta película está moi ben (claramente, non é o tipo de película para gañar un Óscar pero está moi ben!!)
A película está dirixida por Guy Ritchie (aquel que fora home de Madonna), director tamén de Snatch: cerdos y diamantes (que está bastante ben, por certo), e conta coa presenza de Robert Downey Jr. como o detective Holmes, Jude Law como o doutor Watson, Rachel McAdams como Irene Adler, entre outros... que relata un novo caso deste xenial detective contra un novo inimigo Lord Blackwood (Mark Strong), e contra o seu archienemigo, tamén de extraordinarias facultades intelectuais, o profesor Moriarty; deixando “sitio” para unha segunda parte (que coma sempre dependerá da recadación acadada, e que non me extrana que consiga debido ao, a veces excesivo esforzo publicitario deste tipo de grandes produccións cinematográficas)
Sherlock Holmes é un personaxe ficticio creado en 1887 por Sir Arthur Conan Doyle, que trata dun “detective asesor” de Londres de finais do século XIX, e que destaca pola súa intelixencia e o seu hábil emprego da observación e do razoamento deductivo para resolver os casos máis difíciles, un tanto brusco en ocasións, aínda que sempre cortés coas mulleres (das que desconfía), pouco ordenado na súa vida cotián, moi hábil no arte do disfraz, fumador de pipa, toca o violín (un Stradivarious, a veces a horas un pouco intempestivas) con mestría, excelente boxeador, con un gran coñecemento científico (especialmente de química) e que, cando se aburre por falta dos retos intelectuais que supoñen os seus casos consume cocaína nunha solución ao 7%; sempre acompañado do doutor Watson, o seu mellor amigo e aliado, doutor, ciruxano e veterano de guerra, co que vive no famoso 221B de Baker Street, en Londres. O personaxe de Irene Adler corresponde ao dunha muller fatal de Nova Jersey que unha vez conseguiu vencer a Holmes, que gana a regañadentes o seu respeto e co que mantén unha relación tempestuosa.
Esta “moderna” revisión do clásico de Sherlock Holmes está realmente ben feita, ademais de retratar con acerto os aspectos menos coñecidos do detective (que antes mencionei o dos que eu non tiña nin a menor idea, quizabes exceptuando o da pipa) superou con creces o “escepticismo” inicial co que afrontei o filme. A miña idea preconcibida do aspecto demasiado serio e quizais “pasivo” de Holmes quedou totalmente esnaquizada co que vía proxectado diante da miña faciana, pero realmente a película mostra ao personaxe tal e como un día o escribira o seu autor (bendita Wikipedia, xD). Como mostra do meu erro: a película mostra un Sherlock Holmes extranamente experto en artes marciais, pero como Sir Arthur incluíu nalgún dos seus relatos o detective era experto en “baritsu” (un método de defensa persoal desenrolado en Inglaterra creado durante os anos 1898 e 1902 por Barton-Wright, mestura de boxeo, o uso dos pés e dun bastón como medio de defensa).
A curiosidade do filme: creo que en ningún momento o protagonista lle di ao seu compañeiro eso de “elemental, meu querido Watson” (que para a vosa información SÓ aparece UNHA vez en todos os relatos de Sherlock Holmes)
Conclusión: gran argumento e trama (que a pesares dos 130 minutos aproximadamente que dura non se fai longa nin pesada, é a miña opinión persoal), unha moi boa ambientación e boas actuacións.
Valoración final: unha película que mereza a pena gardar cola para ver.

O mellor: o papel de Robert Downey Jr. (a min gustoume)
O peor (por poñer algo): ¿a duración?

O empíreo Señor da Xe

Baladas do Rock 2: o "pop-metal"

Ou como eu lles chamo (para ben ou para mal) os "ñoñas"...
Esta segunda entrega de grandes baladas do Rock terá como protagonista a varias bandas da historia rockeira, que respeto polo que conseguiron pero que para min non forman grupos aos que aproveitarlle a non ser apenas un par de cancións, e que fixeron da balada a súa principal aposta comercial á hora de realizar e lanzar un hit ou un single. Tamén é certo (e tamén malo sería con todas as que sacaron) deixaron grandes baladas para a posteridade.
Sen máis preámbulo, e coas mesmas regras que o anterior...

"Carrie" de Europe


"Wind Of Change" dos Scorpions


"I Don't Want To Miss A Thing" de Aerosmith


-------------------------------------------------------------------------------
Por outra banda:

"Love Bites" de Def Leppard


"Is This Love" de Whitesnake


"When The Children Cry" de White Lion


Para acabar que sepades que me opoño terminantemente a poñer a Bon Jovi, é algo persoal, xD...

O maxestuoso Señor da Xe

Domingos de Rock Nº5: ESPECIAL Skizoo

Skizoo é unha banda de metal de Madrid, formado polos anteriores membros de Sober (Antonio Bernardini e Jorge Escobedo, á guitarra), acompañados de Dani Pérez (ex-batería de Saratoga e Stravaganzza), Edu Fernández (ex-baixista de Stravaganzza) e Morti (voz en Bushido e El Fantástico Hombre Bala, entre outros). Numerosos problemas internos acabaron por facer abandoar ao batería e ao baixista da formación, sendo substituídos por Ivan Ramírez á batería (dos desaparecidos Ebony Ark) e ao baixo José Hurtado (ex-Coilbox).
No ano 2009 o grupo anuncia un parón indefinido dando ao traste tan interesante proxecto.

"Habrá que olvidar..." (Skizoo, 2005)



"Dame Aire" (Incerteza, 2007)



"Skizoofrénico" (3, 2008)

O imponente Señor da Xe

Sei o que vistes o último venres... (porque eu tamén fun) HOXE: Bienvenidos a Zombieland

Non é unha marabilla do sétimo arte, nin tan sequera é unha peza que pase á historia do mundo do cine, e nin por asomo será plena candidata a levarse ningún premio ou recoñecemento importante pero, para gran sorpresa miña (a verdade é que pensei que por fin podería volver a “cagarme” noutro fiasco cinematográfico, pero estoume comezando a preocupar xa que levo tempo sen poder realizar unha crítica malsá e vomitiva contra unha película) este filme cumpre o seu cometido, que a fin de contas é a finalidade de ir ao cine (home, ben é certo que a veces gusto de ir ver películas que de verdade valgan a pena) que é entreterse.
Bienvenidos a Zombieland é unha película de zombis (siii ohh!!!), pero dende un punto de vista “cómico”, que conta as “aventuras” dun grupo de persoas que deben sobrevivir nun mundo ateigado de criaturas sedentas de sangue (que guión tan orixinal, ¿non?), e será polos oitenta e pico minutos aproximadamente que dura o largometraxe, ou polas situacións tan hilarantes que ofrece nalgúns momentos (que te fan escachar coa risa por certo), que estamos ante unha volta de torca a estas películas deste xénero, moi propia das series B, e é neste punto a miña sorpresa (esperábame a típica película de zombis cun extrano lugar “libre” de “bechos” ao que acudir ao final do filme, na que sempre morden a un dos compañeiros do protagonista e que o oculta durante toda a “trama”, etc) e tamén o ÚNICO mérito da mesma.
Quizabes sobraban certas esceas de sangue (sen chegar nin tan sequera ao gore máis noxento), pero en xeral é unha película moi entretida, que fai rir e pasar un bo momento.
Home o de sempre: final moi predicible, o “eterno” e cansino namoramento dos protagonistas ao final, o típico rapaz tímido que se volve seguro de si mesmo, etc etc etc...
Conclusión: se non hai nada mellor no cine para ver (coma nos pasou a nós) non é ningunha tolería meterse na sala que proxecten Bienvenidos a Zombieland

O mellor: que te ris seguro.
O peor: as esceas de sangue tan típicas destas películas.

O espléndido Señor da Xe

Baladas do Rock: baladas inmortais

"Power Ballad" (balada poderosa) é un estilo de cancións que frecuentemente aparecen nos albums de Rock, Hard Rock e Heavy Metal, desenrolado nos anos 70,80 e 90, que actualmente derivou de distintas formas... e desto irán a serie de artigos que teño pensado. Moi na liña dos Versus do Sr. da Z pretendo que escollades unha das tres (xeralmente) baladas que eu vos propoña; baladas porque é o máis comercial e accesible do Rock, e ademáis porque intentarei abarcar todolos estilos.
O primeiro capítulo versará sobre o que eu creo que son as baladas máis importantes e inmortais da historia do Rock...

"Stairway To Heaven" de Led Zeppelin


"Bohemian Rhapsody" de Queen


"Imagine" de John Lennon


----------------------------------------------------------------------------------

Por outra banda...

"Still Loving You" de Scorpions


"November Rain" de Guns N' Roses


"Nothing Else Matters" de Metallica

O monumental Señor da Xe

Domingos de Rock Nº4: ESPECIAL Stravaganzza

Stravaganzza é unha formación musical de orixe madrileño que data de mediados do ano 2004 e está composto polo polifacético Leo Jiménez (037, ex-cantante de Saratoga), o guitarrista Pepe Herrero, Patricio Babasasa ao baixo e polo baterista Carlos Expósito (o cal coincide con Leo no seu actual proxecto 037). O seu estilo musical poderíase clasificar como heavy metal de corte gótico, progresivo e sinfónico, con influencias do metal extremo dos 90.

"Dios" (2004, Primer Acto)



"Miedo" (2005, Sentimientos: Segundo Acto)



"Hijo De La Luna" (2006, Hijo Del Miedo EP)



"Deja De Llorar" (2007, Réquiem: Tercer Acto)

(Adicado á memoria do productor Big Simon)

O apoteósico Señor da Xe

Sei o que vistes o último venres... (porque eu tamén fun) Hoxe: Solomón Kane

Porque hai cousas que non cambian co novo ano, esta sección non cambia co paso do tempo.

Neste momento, o turno é da película Solomón Kane, a cal non é precisamente unha comedia romántica que se diga...

Solomón Kane é un heroe, ou un antiheroe (creado por Robert E. Howard, o mesmo que creara Conan) que vaga polo mundo sen rumbo, co único propósito de combatir ás forzas do mal en todas as súas formas.

A decir verdade, non teño moito que comentar sobre este filme, ademáis de que poucos blogueros que asistan a este blog a foran ver (coa conseguinte escaseza segura de comentarios) non me vou extender en exceso.

Unha película típica, cos tópicos do xénero: as típicas esceas a cámara lenta do personaxe, as frases "filosóficas" (ou flipadas) de sempre, ás típicas pelexas en principio desiguais, dunha multitude contra o personaxe o cal ten a sorte de que lle van atacar de un a un...

Por outra banda comentar que James Purefoy (o pouco coñecido actor principal) toma sen ningún problema o relevo de Hugh Jackman como un Van Helsing de segunda man, e esa é a conclusión desta crítica: se che gustou Van Helsing, esta tamén che gustará...

Valoración final: bue... está bastante ben...

O aguerrido Señor da Xe

Bestiario (ou Bestiarum Vocabulum): Parte II

Nova entrega do meu bestiario de criaturas máxicas particular.
Como vexo que a primeria parte foi do voso agrado, aqui van uns cantos seres máis para abrir boca neste novo ano. Para comezar cun artigo con pouco letra e moitas imaxes...
Non sei se os coñecedes ou non, pero espero que vos guste...

Cíclope: xigantes cuxo rasgo máis característico é a presenza dun só ollo na súa faciana, moi fortes, tercos e de emotividad abrupta.

Lobishome (ou licántropo): seres humanos capaces de transformarse en animais total ou parcialmente, no caso do lobishome adquire apariencia lobuna.

Troll: horrible humanoide moi áxiles, de gran forza e destreza e cun desenrolado sentido do olfato.

Ogro: enormes humanoides, de aspecto tosco e desagradable, mal carácter e guerrilleiros.

Estirge: seres voadores que succionan sangue para sobrevivir. Forma física parecida aos paxaros con ás de morcego.

Mantícora: ser monstruoso con corpo de león, ás de morcego, cola de escorpión e con faciana humana.

Quimera: ser monstruoso de orixe escuro, híbrido entre un león, un macho cabrío e un dragón.

Leviatán: ser monstruoso e xigantesco, mezcla entre unha serpe mariña e unha balea, e de orixe descoñecido.

Hipocampo: híbrido con características dun peixe e dun cabalo. Físicamente ten cabeza, torzo e extremidades de cabalo, substituíndo os cascos por aletas.

Golem: ser creado máxicamente a partires de forzas elementais.

Fauno: xenios dos bosques, descritos como monstros, metade homes e metade cabras, con cornos.

Ondina: variedade de ninfas, propias de augas doces e lagos, corpo azulado ou verdoso, pés e mans palmípedas, coa capacidade para respirar fóra e dentro da auga.

Basilisco: horribles reptís moi temidos polo seu poder de petrificación. Existen varios tipos: este, o máis común, híbrido de galo, reptil e morcego.

Arpía: mezcla entre muller e buitre, concretamente a parte inferior do seu corpo e as ás.

Naga: serpes semidivinas con cara humana, xeralmente dunha muller, moi poderosos e malvadas.

Se vos gusta, creo que aínda se me poden ocurrir máis...

O fantástico Señor da Xe