Discos imprescindibles XII*

*Adicado ao Sr. Pepe Chancludo

In Flames - "Clayman" (1999)

In Flames en estado puro.

---------------------------------------------------------------

Children Of Bodom - "Something Wild" (1997)

Cando Bodom soaba a Bodom.


---------------------------------------------------------------

Dark Tranquillity - "Damage Done" (2000)

Un dos grandes exponentes do Death Metal Melódico.

O probo

Sei o que vistes o último venres... (porque eu tamén fun) HOXE: Super 8

¿Quen me ía dicir a min que aos meus anos ía a disfrutar unha película do estilo das que vía canda cativo?, por un momento crin volver a ter 10 anos...

Un exercicio de nostalxia, 'Super 8' (e vaia merda de introducción... XD)

¡¡Atención, este artigo pode conter detalles sobre a trama!!

Spielberg, ala polos oitenta, acostumaba a facer un tipo de películas que encantaban (as mismas que o fixeron famoso), ese cine comercial de calidade, que rebentaba taquillas, e que conseguía encandilar a propios e extranos. Digo 'Tiburón', 'Gremlins', 'Los Goonies', 'Regreso al Futuro', 'E.T., El Extraterrestre', ¿alguén non se está a rememorar a si mesmo embobado diante da caixa tonta?. Neste caso, posto que tampouco o tito Steven é o que era, coa axuda de J.J. Abrams (sobradamente coñecido polas series televisivas de 'Lost' ou 'Alias'; 'Star Trek (2009)', 'Misión Imposible III') nos traen esta película que xa viña precedida dunha gran expectación e que a min especialmente me encantou.

Ano 1979, e esta é a sinapse, nun pequeno pobo de Ohio. Joe Lamb (Joel Courtney) é un rapaz que perde á súa nai nun accidente e que vive co seu pai policía (Kyle Chandler). Comezando o verán, e mentras graba unha película de zombis en Super 8 (certo tipo de cámara e título do filme) cos seus amigos -e sobre todo coa bela Alice Dainard (Elle Fanning)-, Joe observa cómo unha camioneta se estrela contra un tren de mercancías, provocando o seu descarrilamento e un terrible accidente. A partir dese momento cousas extranas e inexplicabels comezan a suceder no pobo...

Conclusións: na miña opinón, nunca crin que se pudera facer hoxe en día, unha peli coma esta: os mozos da actualidade (tal e como vai a crítica parece que teña máis idade da que teño... XD) teñen entres os clásicos preferidos da súa infancia, supoño, películas como 'Blade', 'Duro de Matar' ou mesmo 'American Pie', pero o que a nós nos marcaba, e nos marcou (falo pola xeración do 87 e anterior), era un extraterrestre pequerrecho que estiraba o pescozo, uns peluches que se os mollabas se volvían repoludos e un grupo de amigos que ían na procura dun tesouro perdido. Por este tema esta película seguramente só guste a un grupo moi concreto de espectadores: só aqueles que vixen 'E.T.', e atrevome a descubrilo posto que non é a escea nada importante nin rebela nada da historia, descubriran semellanzas, incluso na banda sonora, nunha na que o rapaz volve á casa nunha bicicleta (unha lúa de fondo e un monigote no cestiño da bici e mallámolo... XD)

Os principais protagonistas desta película son os nenos, relegando aos adultos a un segundo plano, e tamén un dos principais puntos a favor da mesma: o grupo de rapaces son a caña, ademáis de que o fan de marabilla (sobre todo a rapaza, Elle Fanning, prohibido esquecerse do nome...), non paras de rirte coas caralladas que fan, as facianas que poñen e o ben que actúan diante da cámara. Pero, a pesares de que a nostalxia sexa a principal fortaleza do largometraxe, o mesmo adolece dun par de debilidades: a sensación de que a película vai de máis a menos, e algúns puntos do guión que chirrían cousa mala. Do ben que empeza, e do ben que se desenrola, parece como que o tempo se lle botase encima ao director, que pasa de explicar todo sen presas, sen pausas e sen aburrir ao personal a resolvelo todo de maneira demasiado precipitada: o conflicto entre Jackson e Louis (pais de Joe e Alice) que tan grave era, o resolven dun plumazo e de maneira un tanto inxenua; ou a secuencia do final, ATENCIÓN SPOILER cando Joe se enfronta ao monstro, que tolo de todo non dubida en zanparse a todo quisqui, xusto se plantexa todo o que o rapaz lle di cando estaba a punto de facelo anacos, sen haber establecido polo menos antes, algún lazo de unión ou algún vínculo entre eles FIN SPOILER.

É de agradecer ese punto de misterio ou terror (depende da sensibilidade de cada un) a este xénero tan familiar.

Valoración final: de haber salvado estos pequenos reveses, a película podería ser plenamente disfrutable, ¡ollo!, non lle resta un ápice de entretenemento.

O mellor: o grupo de rapaces, e por riba de todos eles, Elle Fanning.

O peor: o malo destas películas que ocultan o "bicho" ata o final, que fai que tan pronto o ves te decepcione o seu aspecto.

O lozano

Sei o que vistes o último venres... (porque eu tamén fun) HOXE: El Origen Del Planeta De Los Simios

Chegounos xa hai uns anos, basada nunha novela dun autor francés Pierre Boulle (tamén escritor de 'El puente sobre el río Kwai') e dirixida por Franklin J. Schaffner, 'El Planeta de los Simios': uns astronautas (o bo de Charlton Heston) nunha viaxe espacial vense obrigados a realizar un aterrizaxe forzoso nun planeta a priori desolado, que ao final non o era tanto, posto que unha sociedade de simios intelixentes dominaba á raza humana, á cal esclavizara por salvaxe e incivilizada (¿crítica oculta?, non o sei... XD), convertida en clasicazo do séptimo arte e incluso con nominacións aos Oscar da época incluídas. Anos ha, Tim Burton (que cousa máis rara, sen Depp; eso si, coa que era ou logo pasou a ser a súa muller, Helena Bonham Carter) fixo un remake, que cartos recaudou, pero se estrelou estrepitósamente coa crítica (o cal é normal, pois é moi maliña...). E agora, para tocar as narices dos máis escépticos, visto o percal (despois do éxito da primeira, sucedéronse como catro pelis máis do tema e incluso unha serie para a televisión, a cada cal máis mala), entre os que eu me inclúo, presentan esta precuela... título rebuscado: 'El Origen del Planeta de los Simios'.

¡¡ Atención, este artigo pode conter detalles sobre a trama!!

O filme conta cun director novel á súa fronte, Rupert Wyatt, e cóntanos a historia (sinapse) de como a investigación do científico Will Rodman (James Franco), exercida en primates, na loita do alzheimer, enfermidade que afecta ao seu pai (John Lithgow), e como a raíz da extraordinaria evolución da intelixencia dun dos mesmos, de nome César (Andy Serkis), acabará por desembocar nunha rebelión sen precedentes que a de cambiar a vida na Terra tal é como era coñecida.

O máis notable do reparto é sen dúbida: James Franco ('127 Horas', 'Mi Nombre es Harvey Milk') e Andy Serkis (o famoso Gollum, da triloxía de 'El Señor de los Anillos', ou o 'King Kong' de Peter Jackson) que é caracterizado no papel dun primate, ao cal presta os seus movementos e a súa faciana (bueno, concretamente as súas expresións faciais... Serkis non é moi feito o home, pero tampouco é para chamarlle mono... XD). Son acompañados no filme por: Freida Pinto ('Slumdog Millionaire') ou John Lithgow, así como o encasillado actor que fai de Draco Malfoy na serie fílmica de Harry Potter, como rapaz repelente e cabrón que non tardas nin un suspiro en collerlle manía tan pronto se cruza no teu campo de visionado.

Conclusións: podo entender o malsano interés que hai en Hollywood por rebootear (facer reboots, facer precuelas) todo filme que pillan, pero non que o fagan á lixeira, que o curren, e que nós logo o creamos; pois neste caso ocurriu o que non me esperaba (tendo en conta especialmente que aborrezo a anterior de Burton), para sorpresa de moitísima xente, que se construeu unha película coherente, nun agradecible intento de facelo "realista", ben hilvanado dende o principio ata a fin, sen perderse "polos cerros de Úbeda" nin fliparse. A película comeza ben, segue ben e acaba ben. Unha simpleza nada habitual no cine. E iso deber ser simple e llanamente por obra e graza do seu director (e pola súa destreza trala cámara), Rupper Wyatt, que a pesares da súa corta traxectoria cinematográfica, nos presenta un producto de maiúscula calidade (polo que non facía falla presentarnos e promocionarnos o mesmo soamente por contar cos responsables dos efectos especiais de Avatar e bla bla bla bla). No tema dos actores resalta, nun principio, James Franco, que sempre cumple de sobra como se espera nun bo actor coma él; pero o realmente reseñable é o traballo de Andy Serkis, e como é capaz de remitirnos toda a expresividade de Cesar e moi doadamente as emocións do personaxe que encarna (lin rumores dunha posible nominación aos Oscar para este home, algo que na miña opinión non estaría nada mal, á par de orixinal). Freida Pinto pola súa banda ten un papel totalmente irrelevante, e pouco máis que comentar sobre o resto do plantel. Para rematar direi que a película entreten, emociona e fai cavilar, ¿qué máis se pode pedir?.

Curiosidades: hai varios guiños ás versións anteriores, por exemplo, a aparición dunha estatua da liberdade pola metraxe.

Valoración final: a sorpresa do verán sen dúbida. A 'Origen' deste ano.

O mellor: Andy Serkis, a historia e a forma de narrala en concreto, e a película en xeral.

O peor: e que conste, que por poñer algo, algúns clichés: un papel femenino para endulzar a historia, o típico chupatintas empresario ao que só lle interesa o diñeiro, etc etc.

O modélico

Discos imprescindibles XI*

*Adicado a Natalia

Queen - "Innuendo" (1991)

Considerado por moitos o mellor disco desta mítica banda.

---------------------------------------------------------------

Guns N' Roses - "Appetite For Destruction" (1987)

Unha obra maestra, de principio á fin..


---------------------------------------------------------------

Dio - "Holy Diver" (1983)

Unha peza inolvidable dun inesquezible ser.

O meritorio

Sei o que vistes o último venres... (porque eu tamén fun) HOXE: Capitán América: El Primer Vengador

Si señores, dispóñome a ofrecervos unha crítica dunha nova película de superheroes, ¿que raro, non?.

¡¡Atención, este artigo pode conter detalles sobre a trama!!

Que nadie se engane, os superheroes están de moda, e segue a ser moi rentable facer películas desta temática, polo que o Sr. Hollywood non ten problema ningún en deixar en marcha toda a súa maquinaria. Agora é o turno do Capitán América, o primer vingador e o heroe máis patriótico que debeu de existir endexamáis.
Con maior ou menor acerto vimos vendo case a totalidade do supergrupo dos Vingadores (en críticas e artigos anteriores teño falado deste megaproxecto cinematográfico que se está a preparar), e seguindo a pauta que xa marcara 'Iron Man 2' na forma de facer películas de acción de temática comiqueira (de calidade) chéganos este traballo de Joe Johnston, que tras unha consulta na rede vexo que posue unha filmografía (para o meu gusto) do máis alternante: 'Océanos de Fuego' (me gustou), 'El Hombre Lobo (The Wolf Man)' (non me gustou), 'Parque Jurásico II' e 'Jumanji' (pezas inolvidables da miña infancia/adolescencia), etc.
O máis salientable do reparto pode ser: Chris Evans ('Push', 'Dueños de la Calle', 'Los 4 Fantásticos'), para o que non é nada novo facer de heroe mazas e guaperas, Hugo Weaving (a triloxía de 'Matrix', a triloxía de 'El Señor de los Anillos') como malo malísimo, Tommy Lee Jones ('No Es País Para Viejos', 'Men In Black', 'Space Cowboys'), entre outros...
A sinapse e a historia máis ou menos acertada deste personaxe reza así: Nado durante a Gran Depresión, Steve Rogers creceu como un rapaz enclenque nunha familia pobre. Horrorizado polas noticias que chegaban de Europa sobre os nazis, decideu enrolarse no exército; sen embargo, debido á súa precaria saúde, foi rechazado unha e outra vez. Abrandado polas súas súplicas, o xeneral Chester Phillips ofrécelle a oportunidade de tomar parte nun experimento especial, a "Operación Renacemento". Logo de administrarlle o “Suero Super-Soldado” e bombardealo con “vita-raios”, o corpo de Steve faise perfecto. Posteriormente, é sometido a un intensivo programa de entrenamento físico e táctico. Tres meses despois, recibe a súa primeira misión como Capitán América. Armado cun escudo indestructible e coa súa intelixencia para a batalla, o Capitán América emprende a guerra contra o mal, como centinela da liberdade e como líder dos Vingadores.
Conclusións: como xa dixen, case todolos integrantes deste grupo tiveron o seu propio filme-presentación (por decilo dalgunha maneira) destacando sobre o resto, e como xa dixen, 'Iron Man 2'. Primeiro comezou con meros guiños ou referencias circunstanciais aos mesmos, pasou na recente 'Thor' e mesmo nesta aparecen de novo, pero o feito de que esta en concreto estea ambientada durante a II Guerra Mundial fai que se deba realizar lazos de unión entre esta historia e a que queren estrenar creo que para o 2012. Ahí entra polo tanto o personaxe de Howard Stark (pai de Tony Stark/Iron Man), ou mesmo o cubo cósmico (é necesario haber visto 'Thor' para situarse algo) que codicia Cráneo Rojo (némesis do Capitán América). E é ahí mesmo onde se atopa, para min, o principal problema deste filme: a diferencia das adaptacións anteriores, a do Capitán América non se nos presenta como unha explicación única e exclusiva da orixe deste superheroe, senon que máis ben se utiliza como alfombra de benvida á futura 'Los Vengadores' (nas anteriores, aparte dos guiños xa mencionados, tralos créditos da mesma aparecía a principal referencia a este supergrupo, despois de haber mostrado a propia historia do superheroe en cuestión).
En canto ao todo o demáis: o humor non cae no chiste doádo (no que si patinaba máis a anterior 'Thor'); as esceas de acción están ben logradas e ademáis son (aínda que pareza o contrario, o seguinte é un dato importante) creíbles para o ollo humano; a historia, a pesares da súa sencillez, mostra unha gran solidez, algo que non se consigue se non hai certo traballo serio xa dende a construcción e redacción do guión; Chris Evans cumple, e Hugo Weaving (coma sempre) saese facendo de malo. Outro punto a favor deste filme: un certo aire "retro" (e non só pola época na que se ambienta) e de historieta (un toque pulp lin nalgunha crítica na internet).
Valoración final: para min, a última mellor película de superheroes do que vai de ano.


O mellor: o personaxe de Steve Rogers e Hugo Weaving como Cráneo Rojo.
O peor: algún escea feita por ordenador que cantaba algo.

O xusto

Sei o que vistes o último venres... (porque eu tamén fun) HOXE: Transformers 3: El Lado Oscuro De La Luna

Vou a comezar entón con esta malsana intención de traervos as críticas das últimas películas que poidemos ver nestos últimos venres, a risco de facerse tedioso, á vista e á lectura.

¡¡Atención, este artigo pode conter detalles sobre a trama!!

Hai cousa dun mes (quizás máis) acudimos aos cines para ver a terceira parte da rentable saga/franquicia dos Transformers, que, ao mesmo que as anteriores, é un filme dirixido por Michael Bay ('La Isla', 'La Roca', 'Armageddon'), director de míticas películas de acción normalmente ateigadas de efectos especiais (eso si, moi logrados... onde hai pasta nótase).
O reparto é (máis ou menos) o mesmo que o das anteriores, cun par de contadas incorporacións e unha soada e polémica baixa: Shia LaBeouf ('Wall Street: El Dinero Nunca Duerme', 'La Conspiración Del Pánico', 'Indiana Jones y El Reino de la Calavera de Cristal'), John Turturro ('Asalto al Tren Pelham 123', 'La Ventana Secreta'), Rosie Huntington-Whiteley (na súa primeira película, sustituíndo á despanpanante e estúpida Megan Fox como moza tonta do protagonista) e outros máis ou menos coñecidos.
A sinapse é a seguinte: os Autobots e os Decepticons vense envoltos nunha perigosa carreira espacial na Terra entre os EE.UU. e Rusia, donde un acontecemento ameaza con provocar unha guerra tan grande que nin os propios Transformers poida que sexan capaces de salvar ao noso planeta. E una vez máis, como case sempre, Sam Witwicky atopase involuntariamente no medio do conflicto.
Conclusións: en resumidas contas, todo o que se poida contar do guión ou da historia da película é totalmente menosprezable; todolos acontecementos anteriores á última hora do filme son un simple pretexto (ou relleno) para a apoteósica loita final (unha vez máis) entre os Autobots e os seus eternos némesis, os Decepticons (vou a supor un mínimo de infancia nos escasos lectores do artigo e que ao menos houbesen ollado aínda que só fose de refilón esta serie animada dos anos oitenta). Logo dunha aceptable primeira parte, pasando polo certo baixón que suposo a segunda (polo que vin, as críticas negativas foron abundantes pero non sei, a min entretívome, aínda que non teño ningún tipo de problema en recoñecer algunha gilipollez da mesma), esta terceira tampouco aporta nada novo, máis ben se queda ao nivel da segunda entrega (ou algo máis abaixo). E é que iso é o malo de Bay. Michael Bay é un director querido e odiado por igual, pero non sei que ten (teremos en conta a longa sombra de Spielberg que sempre se agocha detrás das súas produccións, asi como a inexistencia de reparos deste á hora de soltarlle cheques ao seu protexido Bay) que acaba facendo que as súas películas se vexan. Aos datos me remito, 'Transformers 2: La Venganza de los Caídos' foi para moitos un "truñazo" con maiúsculas, pero aquí vai o tío, e saca unha terceira parte, ¿e que ocorre?, récord de recaudación de novo (sigamos a ter en conta a presenza do tito Spielberg, así como a promoción e o sabroso trailer que deron en sacar). Obviando o humor tonto típico deste director (e máis nesta triloxía), o patriotismo ianqui, as puyas incubertas á anterior actriz Megan Fox (non sei se o sabedes, pero a esta a botaron porque non a aturaba nin dios, e houbo un cruce de declaracións e acusacións que paso de comentar) e a presenza da "actriz", perdón, modelo, Rosie Huntington-Whiteley; que si que a tipa dá gusto vela, pero a pesares de facelo un chisco mellor que a súa predecesora, e falando en plata, está ahí para o que está, para lucir palmito, poñer cara de rapariga sexy-inocentona e pasear curvas (a mellor proba desto é que xa a primeira escena da película logo do prólogo inicial é un primer plano do traseiro da espectacular rubia). Obviando todo isto digo, que a película (si, eu me confeso un borrego seguidor das películas deste tipo, principalmente dos que esperan que volva a facer unha boa peli de acción estilo 'La Roca') logra entreter e moito, que dito sea de paso é o que se pide a todo blockbustter que se precie, principalmente porque nese eido é onde Bay se move como peixe na auga; e as escenas de acción planificadas e grabadas por este tipo son unha pasada (eso si repito, hai pasta detrás...)
Detalle perturbador do filme: na mencionada batalla final, con todo unha cidade derruída, totalmente invadida por robots con sede de sangue, naves, cousas estoupando, fume, coches saltando polos aires, ¿como Carly (o personaxe da modelo/actriz) é capaz de esquivar balas, escombros e explosións cuns tacóns de vértigo?. Eso é un don, chavales. ¿Hembra decir que a súa perfecta e anxelical cara non recibe nin tan sequera un rasguño?
Valoración final: se compensas o que tarda en arrancar pola batalla mastodónica do final estamos ante unha película non demasiado execrable.

O mellor: a escea do edificio, o autobot Bumblebee (o camaro amarillo para os tuneros e entendidos) e os efectos especiais.
O peor: o intento de faltar á nosa intelixencia con tamaños errores e incongruencias de guión, sempre en pos da espectacularidade (cando son perfectamente compatibles).

O cabal