Concerto Xacobeo 2010 The Right Ons+Jonsi+MUSE+Pet Shop Boys+Dj Vitalic

Despois de ler varias críticas, comentarios e crónicas sobre este festival pola rede tocame a min facer a miña entrada particular desa noite. A miña (nosa) falta de experiencia neste tipo de eventos, polo feito denunciable da falta de grandes concertos (de grandes artistas) na nosa Galiza, fíxonos ir cara o Monte do Gozo coma quen di "aínda coa comida no estómago" para coller un bo sitio nas colas. Sen incidentes e sen acadar excesivas cotas de aburrimento pasamos ambolos dous controis pertinentes para acceder ao recinto onde ia ter lugar o show. O Monte do Gozo pareceme un lugar que se se sabe aproveitar é perfecto para acoller este tipo de festivais.

Xa estamos dentro do que ía a ser o noso primer festival do Xacobeo. O cartel completo: Dj Poti (¿?), The Right Ons, Jonsi, MUSE, Dj Caradeniño (¿?), Pet Shop Boys e Dj Vitalic (¿?). Un pouquiño unha amalgama de artistas e un berenxenal de xéneros me parece a min. Eu esperaba un festival de rock (polo que non entendería a presenza de tantos Dj's) e sinceramente só ia ver a Muse (o resto non os coñecía ou me soaban, como os Pet Shop Boys).

Xa no meollo da cuestión, e da xente, comezou a súa sesión Dj Poti (seica o Dj do Playa Club da Coruña me pareceu ler por algures), que debido ao seu entusiasmo, e a miña reticencia e opisición contra desta música (se pinchar é poñer música xa o fago eu todolos días na casa, e... se A entón B... eu son Dj, xD) se nos fixo algo longa a hora que estivo detrás dos platos.
O segundo turno era para a banda indie-rock galego-madrileña The Right Ons, na que pudemos escoitar algún que outro guitarrazo e algún solo de mención, e algo máis acorde ao que me esperaba atopar neste festival.

En terceiro lugar aparecería o gran descoñecido (para min) Jonsi, que polo que puiden ler fixo un concertazo cunha posta en escea espectacular, etc etc etc, pero que para min (por ignorancia, incultura, por "cerrao"...) me pareceu horrible e aburrido, opinión compartida por moitas que pululaban ao meu arredor (non é culpa do músico finlandés, nin defendible os comentarios e "burradas" que se oian por alí, o responsable último sería máis ben a organización por preparar un cartel tan dispar).

Tras máis de 8 horas de pé, escarallaos perdidos, por fin iamos tela oportunidade de ver a Muse (ao novos e calmaos, posto que para os "toleirans" chegamos con anos de retraso...xD). E aquí comeza a miña crónica de verdade...
Saltan a escea entre o clamor ensordecedor e xa nos brindan a gran New Born, nesta actuación inmersa no seu tour presentación do seu último álbum "The Resitance", cun gran xogo de luces (extendible ao resto da escasa hora e media de actuación) e con gran enerxía por parte dos integrantes deste grupo (polo menos para min, tamén é certo que é a primeira vez que os vía).

O set list completaríao: Map Of The Problematique, Uprising (1º single deste último traballo), Supermassive Black Hole, Guiding Light, United States Of Eurasia (a única da noite con Bellamy ao piano), Undisclosed Desires (coa que disfrutamos dunha rara órgano-guitarra azul brillante, mostra do gran elenco de 6 cordas co que conta o cantante e líder de Muse), a esperada Stockholm Syndrome (a pesares da falta de fe do Señor da Z, non podía ser que non a tocaran por unha vez que iamos, xD)...

... Resistance, Time Is Running Out, Starlight, a imprescindible Plug In Baby (coa que sen enganarme, creo que todo dios saltou...xD) antes do parón que sempre se fai para que a xente lle pida outra a berros...

O fin de festa puxoa Hysteria e a elexida para a meirande parte dos seus finais, Knights Of Cydonia.

O concerto foi unha pasada, o mellor concerto no que puiden estar presente, a pesares do cansancio acumulado, da miña perna a medio furrular, o público (e nós con él) (bueno eu menos, xD) saltou, cantou e sobre todo, e máis importante, disfrutou.

¡Os señores, o ex-signore e uns compañeiros disfrutamos coma enanos! ¡Abofé, que si! xD

Xa non podiamos máis, polo que nos diriximos cara as gradas para descansar un pouco mentres sufriamos as tonterías de Dj Caradeniño, e as súas aberrantes versións de cancións rock (sintoo, non me gustan nada os dj's)
Con certo retraso, cun algún que outro abucheo pola espera, puidemos ver aos míticos Pet Shop Boys (como a música non era santo da miña/nosa devoción disposemonos a difrutar do espéctaculo visual que ofrece este dúo). Aínda que non os vimos enteiros, podo decir que nos sorprendeu como con "pouco se pode facer bastante" (unha "austera" posta en escea composta por simples caixas, pero igualmente orixinal e brillante) e a retahíla de efectos e "cousas raras" que facían e sacaban en cada canción...

Dj Vitalic non tivo o honor, nin o gusto, de contar coa nosa digna presenza, asi que nada podo comentar ao respecto.

¡¡Esperamos repetir nunha pronta ocasión!!

A proba irrefutable do noso disfrute... xD

O pletórico

Sei o que vistes o último venres... (porque eu tamén fun) HOXE: Origen (Inception)

O período estival caracterízase pola gran cantidade de películas que saen á gran pantalla (xeralmente malas... xD) e pola contra, pola escasa asistencia das nosas mercedes ás salas de cine. Para ir pouco en contra da norma, onte fumos, e para máis, vimos unha película (que na miña opinión) está moi ben!!
Aqui comeza Origen...

¡¡Atención, este artigo pode conter detalles sobre a trama!!

Origen (Inception) sae da cabeza e das mans do director Christopher Nolan (El Caballero Oscuro, El Truco Final, Batman Begins e a rara Memento, entre outras) e conta cun reparto máis ou menos coñecido e re-coñecido: Leonardo DiCaprio (Shutter Island, Infiltrados, Diamantes de Sangre...), Ken Watanabe (El Último Samurai, Cartas Desde Iwo Jima, Memorias De Una Geisha...), Jospeh Gordon-Levitt (G.I. Joe), Marion Cotillard (Enemigos Públicos), Ellen Page (Juno, An American Crime...), Cillian Murphy (Sunshine, Batman Begins, Vuelo Nocturno...), Michael Caine (Batman Begins, El Caballero Oscuro), entre outros.
A sinapse é a seguinte: Dom Cobb (DiCaprio) é o mellor do mundo no arte da extracción: apropiarse dos segredos do subconsciente xusto no momento no que a mente da vítima é máis vulnerable: durante o soño. Esta extraña habilidade fai de Dom unha persoa moi codiciada no mundo do espionaxe corporativo, pero que tamén o condeou a ser un fuxitivo internacional, costándolle todo o que unha vez quiso. Agora ten a oportunidade de redimirse e volver a ter a vida normal que desexa, pero para elo él e o seu equipo deben realizar o contrario ao que viñan facendo habitualmente: a incepción, que consiste en implantar unha idea no subconsciente no canto de sustraela. Sin embargo, o plan parece perigar cando entra en escea un poderoso inimigo que parece predecir todolos seus movementos, un inimigo que só Cobb pode ver vir...
A curiosidade do filme: Michael Caine, que é o que fai de pai de DiCaprio, é o mesmo que fai de maiordomo da familia de Bruce Wayne, Batman, nos dous filmes de Nolan sobre este personaxe (Batman Begins e El Caballero Oscuro).
Conclusión: a verdade é que este director xa me sorprendera con El Caballero Oscuro (si, é unha película dun heroe de cómic, pero está realmente ben feita cun guión tamén moi bo...) e a verdade que o volveu a facer con esta largometraxe (tras unha ollada á súa filmografía doume conta que vin case todalas súas películas e que as que vin me encantaron..), polo que eu persoalmente, vou a seguir moi de cerca a este director. Origen é, a pesares de facer cine comercial, un gran traballo: orixinal e "hipnótica", a pesares das 2 horas e media que dura o filme en ningún momento (polo menos pola miña parte) chegas a ter unha sensación de verdadeiro sopor ou abatemento (ben é certo que o ritmo é pausado, e que ás veces dá a sensación de certos "baixóns" no mesmo); cunha trama complexa, pero que non hai que ser moi listo para conseguir seguila (principalmente, cando na mesma película os actores se encargan de ir explicando como funciona o mundo dos soños e cal é a tarefa de cada un ao realizar a "incepción", que dá título ao filme e que para nos é Origen), a pesares da forma de enrevesar o final, coas distintas esceas de cada soño dentro doutro soño, coas súas variacións temporais particulares (isto entenderase ao ver a película, xa que parece ser que o transcurro do tempo non é o mesmo na realidade que nos soños)
Por outra banda, Leonardo DiCaprio parece ter últimamente a molesta teima de "darme nos dentes": un actor que a min nunca me gustou, está a facer que me trague as miñas propias verbas con traballos coma este ou o que fai na gran Shutter Island (con grandes semellanzas coa que nos atañe neste artigo, debido sobre todo á temática e a certos planos audivisuais... dos que vimos ambas pelis, ¿quen non, a longo do filme, pensou que por veces estaba volvendo a ver a película de Scorsese?), e mencionar tamén o papel da descoñecida Marion Cotillard, excelente. Seguindo cos actores, atención á carreira da xoven Ellen Page, que xa fixo películas con grandes interpretacións coa miña mesma idade (vede An American Crime e Hard Candy, e comentademe... nesta segunda sen ser unha película de terror a rapariga da verdadeiro medo toparse con ela a soas)
Valoración final: non é a película perfecta, pero é unha gran película. Moi recomendable, a proba de que se pode facer cine comercial para o verán de maneira intelixente.


O mellor: o guión, para min ten mérito inventar todo isto, ir complicando unha trama xa de por sí complexa e sair airoso con todo ben clariño e ben explicado, incluso deixandonos coa dúbida ao final...
O peor: posiblemente, a duración...

O considerable

Os mellores riffs de guitarra da historia...

Aínda que poida parecer o contrario, este blog aínda non está cerrado... vale que haxa un parón bastante largo (nin voluntario nin forzado) en canto a comentarios e artigos (extensible ao resto dos blogs amigos, creo...), pero non é o caso. Eu pola miña parte vou rematar unha serie comezada xa hai algún tempo, e que gustosamente vos recordarei, saira elixido grazas aos vosos votos (ben contabilizados e sen manipular...xD)...
Sen máis dilación a terceira e última parte... os mellores riffs de guitarra da historia...

> "Purple Haze" (Jimi Hendrix): un pedazo de riff. Semellante enerxía é díficil de atopar en calqueira outro lado...
> "Fire" (Jimi Hendrix): de solo escoitar este riff parece que se lle vai a incendiar a guitarra, xD...
> "Sunshine Of Your Love" (Cream): Clapton sen dúbida debe estar na lista, xD...
> "Smoke On the Water" (Deep Purple): o que comezara como un intento gracioso de representar unha escea de Frank Zappa (outro gran guitarrista) terminou cun dos riffs máis potentes e famosos da historia. Case é o riff por antonomasia...
> "(I Can't Get No) Satisfaction" (The Rolling Stones): Keith Richards soñara este riff orixinalmente como un blues lento, pero a verdade é que asi tamén lle quedou moi ben, xD...
> "Black Dog" (Led Zeppelin): marca da casa de Jimmy Page, un riff complexo e potente...
> "In-A-Gadda-Da-Vida" (Iron Butterfly): outra das secuencias máis recoñecibles do mundo, considerada como unha das orixes do heavy metal...
> "Layla" (Derek & The Dominos): Eric Clapron con outra obra mestra, Aveces menciona que o pirateou dunha vella canción e outras que o soñou, pero o que é certo é que lle sirveu para roubarlle a muller a un compañeiro, xD...
> "Sweet Child Of Mine" (Guns N’ Roses): Slash tamén tiña que aparecer por aquí...
> "You Really Got Me" (The Kinks): unha obra mestra de comezos dos 60’s. Ray Davies demostrou ser un xenio olvidado na historia do rock. Este riff é sin dúbida dos máis memorables...
> "Are You Gonna Go My Way" (Lenny Kravitz): non coñezo moito deste músico, pero este riff mólalle de carallo, xD...
> "Born To Be Wild" (Steppenwolf): non sei porque ao escoitar este riff se che meten as ganas de subir a unha harley, xD...
> "Wish You Were Here" (Pink Floyd): Gilmour é capaz de facer este riff e metelo nunha balada...
> "Enter Sandman" (Metallica): está moi ben a maneira na que esta canción vai collendo forza...
> "Baba O’Riley" (The Who): non me refiro á intro feita con sintetizadores, senon de esos guitarrazos que veñen despois. Ao máis puro estilo de Pete Townshend, este é un riff simple pero cargado de forza.
> "Highway To Hell" (AC/DC): imposible non recoñecer este riff, cando a maioría das orquestas se empeñan en convertir este fraseo nalgo máis infravalorado... Angus Young e o seu enorme talento para crear grandes riffs...
> "Crazy Train" (Ozzy Osbourne): esta é unha opinión moi persoal, Randy Rhoads para min é unha debilidade...xD

[Non aparecen todolos exemplos, pero intentei que apareceran a meirande parte deles... se tedes curiosidade podedes atopalos no Youtube pola vosa conta...xD]

Miles de exemplos máis...

> "Whole Lotta Love" (Led Zeppelin)
> "Paint It Black" (The Rolling Stones)
> "Hell Bells" (AC/DC)
> "Voodoo Child" (Jimi Hendrix)
> "Crossroads" (Cream)
> "Johnny B. Goode" (Chuck Berry)
> "LA Grange" (ZZ Top)
> "Eye Of The Tiger" (Survivor)
> "Hysteria" (Muse)
> "Paranoid" (Black Sabbath)
> "All Right Now" (Free)
> "Symhony Of Destruction" (Megadeth)
> "Money For Nothing" (Dire Straits)
> "Ace Of Spades" (Motorhead)
> "Whisky In The Jar" (Thin Lizzy)
> "Iron Man" (Black Sabbath)
> "Back In Black" (AC/DC)
> "Smells Like Teen Spirit" (Nirvana)
> "One" (Metallica)
> "Seven Nation Army" (White Stripes)
[...]

O fundamental