Non sei se a idea é acertada, pero escoitando música namentres estudiaba, cadrou que recopilei esta serie de baladas de grupos deste xénero en concreto que concretamente (vaga a redundancia) estou a escoitar nestes últimos días. Espero que vos guste.
Por unha banda:
"A Tale That Wasn't Right" de Helloween
"Dreams Come True" de Hammerfall
"Land Of Eternity" de Firewind
------------------------------------------------------------------------- Por outra banda...
É unha sensación rara, non sei se a vós vos pasa, unha especie de sentimento de deja vu cada vez que ollo a carteleira recente, un pensamento que raia unha idea na miña cabeza: ¿esto xa o teño visto, non?, polo que a seguinte cuestión é obrigada, e é a principal, ¿está Hollywood sen ideas?.
A Meca do Cine aposta últimamente e máis habitual do que me gustaría personalmente unha saída doáda nos remakes de antigas produccións, co plus da nova tecnoloxía do 3-D, por outra parte, moi desaproveitada hoxe en día, como se estivesen esperando uns anos máis para sacalo adiante, esperando quizabes a que estivera algo máis perfeccionado, pero que, debido a esta crise, sobre todo, intelectual (supoño que financeira tamén), forzara a súa pronta saída, converténdoo nun simple reclamo para os máis incautos.
Pero non todo queda ahí, parece que a asistencia aos cines decaeu e todas aquelas produccións costosas, pero orixinais, xa non teñen cabida para considerarse, ou mesmo arriscarse, a que estas se acaben por converter en rotundos éxitos en taquilla. Remakes, precuelas, secuelas, reboots, slashers, spins-off, blockbusters, e sobre todo nos últimos tempos, adaptacións de videoxogos ou cómics (e máis actualmente transformacións cinematográficas de series de televisión), asiduamente de doáda dixestión; parecen haberlle tomado a dianteira. Todo isto parece haber provocado asimesmo a falsa sospeita da maioría de guionistas hollywoodienses de que calquera idea é válida para sacar adiante, de ahí que aparezan de detrás das tebras dos nosos recordos esquecibles títulos que nadie quere expoñer aquí. Da mesma maneira, se lles dá por pensar que este público borreguil está necesitado de que se adapten aos tempos modernos películas de culto (nalgúns casos adaptación non é a palabra axeitada, maís ben desastre) ou mesmo se plantexen secuelas décadas despois da primeira, se creen franquicias que despois se alargarán ata a extenuación (ou as 7 partes de Saw só me parecen excesivas a min) ou se expliquen (mellor dito, se inventen) as orixes de todolos personaxes (heroes e villanos) que algunha vez visualizamos na gran pantalla.
¿Cal é o futuro que nos agarda? supoñamos... Transformers 8, Piratas del Caribe 15: otra vez en el fin del mundo, Ace Ventura: El Origen, E.T. 2: El Retorno... deixemos de supoñer, é demasiado doloroso...
Con todo isto, sempre hai marxe para a esperanza, e aínda que das 50 últimas películas que vin, apenas 4 ou 5 as recordarei o tempo suficiente como para convertelas en recomendacións de peso, podería ser peor, a proporción podía ser 0/50.
A verdade é que non creo que se me dea moi ben (para nada) facer unha crónica dun concerto, non entendo de acústica, de postas en escea, nin ostias... polo que eu o único que fago é referir aquí o que a min me pareceu o último concerto ao que puiden asistir, e o primeiro que vexo dun grupo internacional.
O pasado 14 de Setembro, un mércores calquera, estaba previsto que actuaran na Sala Capitol de Santiago: In Flames, ocasión inmellorable e oportunidade que non se podía deixar escapar, polo que alá fumos, acompañado (eu só. o Señor da Z estaba impedido por outros menesteres) desta vez dun maior (para que non houbera problemas), cuxo nome permanecerá no anonimato e ao cal me referirei como Sr. Porco ou Sr. Pepe Chancludo indistintamente. (XD)
Por razóns que non relatarei posto que non veñen a conto, chegamos á sala algo avanzado o concerto, coa sala chea eso si, para poder escoitar e visualizar os últimos retazos da actuación de Noctiferia, os teloneros, unha banda eslovena que eu vou a etiquetar de Death Metal, pero que conxugaban este con outros moitos estilos, como testifica o seu penúltimo tema da noite (para nós o primeiro) Samsara, acompañándose duns tambores ao máis puto estilo Soulfly. A última canción do seu setlist foi Mara. A verdade é que só escoitamos dúas cancións, pero que me deixaron bo sabor de boca xa que pareceume un grupo a seguir (NOTA: para os fans do Death claro... XD)
Agora si, xa dadas as 9 e cuarto, apareceron en escea a banda de Gotemburgo (Suecia) ao completo, coas súas novas incorporacións, focos e haces de luces a tono, sábana (ou o que sexa) pintada coa criatura da caratula do seu último traballo, "Sounds Of A Playground Fading" (vou a pasar de facer unha crítica do mesmo ou da recente traxectoria da banda... XD), o cal viñan a presentarnos.
Para gran sorpresa miña, posto que supoñendo que son un grupo capaz de encher recintos ben máis grandes que a sala compostelana os jichiños estiveron moi cercanos e moi simpáticos; o idioma non foi unha barreira para entender os continuos chistes e historias que Anders Friden, o máis cachondo deles (mental, que non físicamente... XD), relataba case entre canción e canción: se dabamos máis caña que os portugueses (onde tocaran a noite anterior), que chegaran a Galiza e flipaban coa nosa gastronomía... etc etc etc
Como era de esperar, comezaron o concerto coa intro de arranque do disco que presentaban... Sounds Of A Playground Fading soaba así...
... seguido do single presentación do mesmo, Deliver Us...
... All For Me...
... Trigger...
... Alias, Swim, The Hive... ... The Quiet Place...
... Where The Dead Chips Dwell, Fear Is The Weakness... ... Come Clarity...
... Only For The Weak, himno do grupo, co que ven se pode ver que foi o cumio do extasis desa noite, e para que engañarnos, o momento que o Sr. Porco e eu estabamos esperando, como se pode ver no meu video...
... pero iso non foi todo, o cachondo (mental) do Anders se lle dá por preguntar antes de comenzar o tema se alguén do público ten unha cámara de vídeo para poder grabar aos seus compañeiros dandoo todo, polo que un chaval, ao cal nos referiremos como 'El Tio de Rojo', o rapaz coa maior sorte do mundo, ofrece a súa, pero recibe a cambio a oportunidade de subir ao escenarios e ser él mesmo quen grabe ao público; todo isto con outras sorpresas adicionais... XD
[Concerto de Metal: perspectiva do cantante da correspondente banda]
... os temas seguían a correr para disfrute de todos, Delight And Angers, Cloud Connected...
... The Mirror's Truth e Take This Life deron remate á actuación.
Non sei que máis comentar a verdade, foi espectacular, só tedes que ver a perspectiva que ten un cantante nun concerto destes, a cal é imperdible, para facervos unha mínima idea do ben que se pasa nestes eventos...
¡¡Querido lector!! Antes de nada GRAZAS pola súa visita... Agradecerlle tamén a súa valentía posto que foi capaz de chegar ao fondo deste blog, síntase tremendamente único e especial posto que o que vostede acaba de conseguir só está ao alcance de moi pouca xente.
O feito de que un só de vostedes haxa chegado ata aquí merece a pena.
